Soorten EU-wetgeving

Primaire wetgeving: EU-verdragen

Alles wat de EU doet, is gebaseerd op de verdragen. Deze bindende overeenkomsten tussen de EU-lidstaten, met name het Verdrag van Rome en het Verdrag van Maastricht, beschrijven de doelstellingen van de Europese Unie, de regels waar de EU-instellingen zich aan moeten houden, hoe besluiten worden genomen en de relatie tussen de EU en de EU-landen.

De verdragen zijn het uitgangspunt van de EU-wetgeving en worden primaire wetgeving genoemd. De EU kan alleen wetgeving vaststellen op de beleidsterreinen waarvoor de EU-landen haar, via de EU-verdragen, uitdrukkelijk de bevoegdheid hebben gegeven. Dit staat bekend als het beginsel van bevoegdheidstoedeling.

Over de verdragen is onderhandeld, alle EU-lidstaten hebben ze goedgekeurd en ze zijn geratificeerd door de nationale parlementen, soms na een referendum. In de loop der jaren zijn de EU-verdragen gewijzigd om nieuwe lidstaten te verwelkomen, de EU-instellingen te hervormen en de EU nieuwe bevoegdheden te geven.

• EU-verdragen
• Herziening van EU-verdragen
• Werkterreinen van de EU

Afgeleide wetgeving: wetgevingshandelingen

Alle wetgeving die is voortgekomen uit de beginselen en doelstellingen van de verdragen, wordt afgeleide wetgeving genoemd. Het gaat om wetgevings- en niet-wetgevingshandelingen.

Wetgevingshandelingen zijn besluiten die tot stand komen via een van de wetgevingsprocedures die in de EU-verdragen staan beschreven (gewone of bijzondere wetgevingsprocedure).

Momenteel zijn er vijf soorten wetgevingshandelingen, namelijk verordeningen, richtlijnen, besluiten, aanbevelingen en adviezen.