KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 14.7.2021

COM(2021) 564 final

2021/0214(COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiające mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

{SEC(2021) 564 final} - {SWD(2021) 643 final} - {SWD(2021) 644 final} - {SWD(2021) 647 final}

UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

•Przyczyny i cele wniosku

Świat zmaga się z obecnie z głębokim kryzysem klimatycznym, a wyzwania związane ze zmianą klimatu wymagają globalnej reakcji. Dzięki ścisłej współpracy międzynarodowej uda się wzmocnić wspólne działania w dziedzinie klimatu, jakie muszą podjąć wszystkie strony porozumienia paryskiego, aby osiągnąć jego cel polegający na utrzymaniu wzrostu średniej temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C ponad poziom sprzed epoki przemysłowej i kontynuacji starań o ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5 °C powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej 1 .

Przywództwu Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej muszą towarzyszyć odważne działania wewnętrzne. Aby osiągnąć neutralność klimatyczną UE do 2050 r. zgodnie z treścią porozumienia paryskiego, Unia musi zwiększyć swój poziom ambicji na najbliższe dziesięciolecie i zaktualizować swoje ramy polityki klimatyczno-energetycznej. Rozpoczęcie tego procesu zaplanowano już w ramach obowiązujących przepisów UE. Ponadto zgodnie z zapowiedzią przedstawioną w Europejskim Zielonym Ładzie 2 Komisja zaproponowała nowy unijny cel na 2030 zredukowania emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 55 % w stosunku do poziomu z 1990 r. 3 , na podstawie kompleksowej oceny skutków 4 . Cel ten spotkał się z aprobatą Rady Europejskiej 5 i został przekazany Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, dzięki czemu stał się wiążący na poziomie międzynarodowym 6 . W Europejskim prawie o klimacie, w porozumieniu z współustawodawcami, ustanowiono nowy cel na 2030 r., a cel osiągnięcia przez UE neutralności klimatycznej stał się w nim prawnie wiążący 7 .

Aby zrealizować te założenia dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych zgodnie z Europejskim prawem o klimacie, Komisja proponuje wprowadzenie do lipca 2021 r., w ramach pakietu „Gotowi na 55”, zmian we wszystkich stosownych instrumentach politycznych co obejmuje w szczególności przegląd prawodawstwa sektorowego w dziedzinie klimatu, energii, transportu i podatków 8 . Jednym z elementów tego pakietu jest zapowiedziany w Europejskim Zielonym Ładzie mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 („CBAM”), który posłuży jako kluczowy składnik unijnego zestawu narzędzi umożliwiających osiągnięcie celu neutralności klimatycznej UE do 2050 r. zgodnie z porozumieniem paryskim poprzez ograniczenie ryzyka ucieczki emisji gazów cieplarnianych wynikającego z bardziej ambitnego unijnego celu klimatycznego. W marcu 2021 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję, w której poparł wprowadzenie zgodnego z zasadami WTO mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 9 .

W opracowanym przez Komisję Planie działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń wody, powietrza i gleby 10 zapowiedziano także promowanie odpowiednich instrumentów i zachęt w celu lepszego wdrożenia zasady „zanieczyszczający płaci” 11 , a tym samym dokończenie stopniowego odchodzenia od „zanieczyszczania za darmo”, w celu maksymalizacji synergii między obniżaniem emisyjności a dążeniem do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń.

W Europejskim Zielonym Ładzie Komisja ogłosiła, że zamierza przedstawić wniosek dotyczący CBAM. W komunikacie tym wskazała, że „[w] sytuacji, gdy UE postawi sobie ambitniejsze cele klimatyczne, ale reszta świata nie pójdzie jej śladem, Komisja zaproponuje mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 w wybranych sektorach, aby zmniejszyć ryzyko ucieczki emisji. Dzięki temu mechanizmowi ceny importowanych wyrobów odzwierciedlać będą w większym stopniu wielkość emisji związanych z ich wyprodukowaniem. Środek ten zostanie zaprojektowany w taki sposób, aby był zgodny z zasadami Światowej Organizacji Handlu i innymi zobowiązaniami międzynarodowymi UE.” 12 .

Mechanizm ten jest alternatywą dla środków ograniczających ryzyko ucieczki emisji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji 13 („EU ETS”) i ma zapobiec sytuacji, w której unijne starania na rzecz redukcji emisji będą niweczone przez rosnące emisje poza Unią w wyniku przeniesienia produkcji lub zwiększonego przywozu produktów, których produkcja wiąże się z większymi emisjami. Bez takiego mechanizmu ucieczka emisji mogłaby skutkować ogólnym zwiększeniem emisji w skali globalnej.

Porozumienie paryskie zobowiązuje społeczność międzynarodową do stałego zwiększania poziomu ambicji działania w dziedzinie klimatu w celu ograniczenia wzrostu średniej temperatury globalnej, aby znacznie zmniejszyć ryzyko i wpływ zmiany klimatu. Każda strona porozumienia musi przygotować własny ustalony na poziomie krajowym wkład na rzecz osiągnięcia tego globalnego celu, odzwierciedlający jej „najwyższy możliwy poziom ambicji” oraz „wspólne, chociaż zróżnicowane, zasady odpowiedzialności i możliwości, w świetle różnych uwarunkowań krajowych” 14 .

Dopóki podejście polityczne w zakresie celów klimatycznych wielu międzynarodowych partnerów UE nie będzie dorównywało unijnemu poziomowi ambicji, a różnice w stosowanej wysokości opłaty za emisję gazów cieplarnianych będą się utrzymywać, dopóty będzie istniało ryzyko ucieczki emisji. Ucieczka emisji gazów cieplarnianych występuje wówczas, gdy ze względu na różny poziom ambicji w zakresie polityki klimatycznej przedsiębiorstwa działające w niektórych sektorach lub podsektorach przenoszą produkcję do innych państw, w których ograniczenia dotyczące emisji są mniej restrykcyjne, lub gdy z uwagi na różnice w polityce klimatycznej produkty przywożone z takich państw zastępują równoważne wyroby, których produkcja wiąże się z mniejszymi emisjami gazów cieplarnianych. Taka sytuacja wiąże się z ryzykiem osłabienia skuteczności polityki UE w zakresie emisji i może również prowadzić do zwiększenia łącznych emisji w skali globalnej, tym samym zagrażając redukcji emisji gazów cieplarnianych, której świat pilnie potrzebuje, aby móc utrzymać wzrost średniej temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C ponad poziom sprzed epoki przemysłowej.

Obecnie Unia zmniejsza ryzyko ucieczki emisji za pomocą EU ETS. Jest to pierwszy na świecie międzynarodowy system handlu emisjami gazów cieplarnianych, działający od 2005 r. W przypadku sektorów objętych tym systemem i najbardziej narażonych na ryzyko ucieczki emisji, ryzyko to jest obecnie zarządzane poprzez przyznawanie bezpłatnych uprawnień i rekompensat za wzrost kosztów energii elektrycznej zgodnie z zasadami pomocy państwa. W porównaniu jednak z pełnym systemem aukcyjnym przydział bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS osłabia sygnał cenowy wysyłany przez ten system instalacjom, które takie uprawnienia otrzymują. Tym samym ma negatywny wpływ na zachęty do inwestowania w dalsze ograniczanie emisji gazów cieplarnianych.

Jednocześnie należy się spodziewać, że wraz ze zwiększeniem przez Unię ambitnych celów klimatycznych rozbieżności względem poziomu działań państw trzecich w dziedzinie klimatu pogłębią się, co dla UE oznacza większe ryzyko ucieczki emisji. Wynika to z coraz bardziej ambitnych unijnych celów redukcji emisji gazów cieplarnianych, które powinny spowodować zmniejszenie ogólnej liczby uprawnień w ramach EU ETS. W konsekwencji sygnał cenowy dotyczący emisji dwutlenku węgla z EU ETS jest wzmocniony, co zachęca producentów unijnych do ograniczenia ich emisji, ale powiększa różnice w porównaniu z państwami, w których nie ma mechanizmu ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych. Ponadto całkowity przydział bezpłatnych uprawnień również będzie się z czasem zmniejszał, w miarę obniżania pułapu emisji.

Uwzględniając opisane powyżej problemy, niniejszy wniosek zmierza do rozwiązania problemu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w Unii przy jednoczesnym zapobieżeniu sytuacji, w której wspomniane starania na rzecz redukcji emisji będą niweczone w skali globalnej przez wzrost emisji poza Unią. W tym kontekście nadrzędnym celem proponowanego CBAM jest ograniczenie ryzyka ucieczki emisji w celu przeciwdziałania zmianie klimatu poprzez redukcję emisji gazów cieplarnianych w Unii i na świecie.

•Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

W kontekście pakietu „Gotowi na 55” CBAM nie jest samodzielnym środkiem. Jest to środek polityki klimatycznej mający na celu utrzymanie integralności ambitnego celu klimatycznego UE na drodze do osiągnięcia ostatecznego celu neutralności klimatycznej. Zadaniem CBAM jest ograniczenie ryzyka ucieczki emisji i wzmocnienie systemu EU ETS. Tym samym EU ETS i CBAM są ze sobą silnie powiązane.

W ramach pakietu „Gotowi na 55” proponuje się także zmianę EU ETS 15 . Obejmuje ona rozszerzenie systemu na transport morski, a także wprowadzenie handlu emisjami w sektorze budownictwa i sektorze transportu drogowego. Wyższy poziom ambicji proponowanych zmian w EU ETS, jeśli chodzi o cele klimatyczne, przejawia się przede wszystkim w bardziej rygorystycznym pułapie emisji, co oznacza, że ogólna liczba dostępnych uprawnień ulegnie zmniejszeniu. Bardziej rygorystyczny pułap zapewni silniejszy sygnał cenowy dotyczący emisji dwutlenku węgla. Unijny cel osiągnięcia neutralności klimatycznej oraz decyzja o zwiększeniu ambitnych celów klimatycznych na 2030 r. skłaniają również do ponownego rozważenia dotychczasowych środków z punktu widzenia ryzyka ucieczki emisji. W szczególności, choć przydział bezpłatnych uprawnień skutecznie zapobiega wystąpieniu ryzyka ucieczki emisji, osłabia on sygnał cenowy dotyczący emisji dwutlenku węgla dla przemysłu Unii w porównaniu z pełnym systemem aukcyjnym.

Jak wskazano w Europejskim Zielonym Ładzie, dzięki CBAM ceny wyrobów przywożonych odzwierciedlać będą w większym stopniu wielkość emisji związanych z ich wyprodukowaniem. Środek ten został zaprojektowany w taki sposób, aby był zgodny z zasadami Światowej Organizacji Handlu i innymi zobowiązaniami międzynarodowymi Unii. Ponadto przewodnicząca Ursula von der Leyen podkreśliła, że „[e]misje dwutlenku węgla muszą mieć swoją cenę – natura nie może ponosić już dalszych kosztów. Mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 powinien [również] motywować zagranicznych producentów i unijnych importerów do ograniczenia emisji” 16 .

W tym celu ważne będą aktywne działania informacyjne skierowane do państw trzecich umożliwiające zrozumienie i spełnienie wymogów CBAM. Ponadto UE będzie współpracować z państwami trzecimi, na których handel z UE ma wpływ niniejsze rozporządzenie, w celu zbadania możliwości dialogu i współpracy w odniesieniu do wdrażania konkretnych elementów mechanizmu. Powinna również zbadać możliwości zawarcia umów w celu uwzględnienia ich mechanizmu ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych.

Istniejące mechanizmy ograniczające ryzyko ucieczki emisji to przydział bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS oraz w niektórych przypadkach środki finansowe na rekompensaty za koszty pośrednie emisji związane z wyższymi cenami energii elektrycznej wynikającymi z EU ETS (koszty pośrednie emisji). CBAM jest alternatywą dla tych środków i w związku z tym z czasem je zastąpi. Aby jednak umożliwić producentom, importerom i przedsiębiorcom dostosowanie się do nowego systemu, zmniejszenie przydziału bezpłatnych uprawnień powinno następować stopniowo, równolegle z sukcesywnym wprowadzaniem CBAM, tak aby uniknąć kumulacji.

•Spójność z innymi politykami Unii

Unia niezwykle aktywne działania na forach międzynarodowych na rzecz wzmocnienia globalnych przepisów środowiskowych oraz wspiera partnerów handlowych i kraje rozwijające się na ich drodze do obniżenia emisyjności. CBAM będzie stanowić uzupełnienie międzynarodowych działań Unii i sprzyjać obniżeniu emisyjności w państwach trzecich.

Od 1992 r. Unia dąży do opracowania wspólnych rozwiązań i przyspieszenia światowych działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu. Bardziej konkretnie działania na poziomie UE powinny być ukierunkowane na zapewnienie racjonalnej pod względem kosztów realizacji długoterminowych celów klimatycznych przy jednoczesnym zapewnieniu uczciwości i integralności środowiskowej. Ustanowienie solidnych ram zarządzania w odniesieniu do unijnego celu neutralności klimatycznej na 2050 r. pomoże w zagwarantowaniu, że Unia pozostanie na właściwej drodze do realizacji tego celu.

Komisja zapowiedziała także promowanie odpowiednich instrumentów i zachęt w celu lepszego wdrożenia zasady „zanieczyszczający płaci” 17 , a tym samym dokończenie stopniowego odchodzenia od „zanieczyszczania za darmo”, w Planie działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń wody, powietrza i gleby 18 , w celu maksymalizacji synergii między obniżaniem emisyjności a dążeniem do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń.

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

•Podstawa prawna

•Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

Zmiana klimatu jest z definicji wyzwaniem międzynarodowym, którego nie można rozwiązać wyłącznie poprzez działania krajowe lub lokalne. Skoordynowane działania UE mogą skutecznie uzupełniać i wzmacniać działania krajowe i lokalne oraz prowadzić do intensyfikacji działań w dziedzinie klimatu. Koordynacja działań w dziedzinie klimatu jest niezbędna na poziomie Unii i, o ile to możliwe, światowym, a działanie ze strony UE jest uzasadnione w oparciu o zasadę pomocniczości.

Wprowadzenie ogólnounijnego CBAM zapewni wspólne i jednolite ramy zapewniające równoważność polityki w zakresie ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych stosowanej na unijnym rynku wewnętrznym i polityki w tym zakresie mającej zastosowanie do przywozu. Cel mechanizmu jest ściśle związany ze środowiskiem i ma on wymiar transgraniczny, a więc nie może być przedmiotem niezależnych działań państw członkowskich. Z uwagi na jego środowiskowy charakter oraz w celu uniknięcia przesunięcia handlu należy zapewnić większą skuteczność CBAM dzięki stosowaniu go na poziomie Unii w sposób jednolity, odzwierciedleniu w nim systemu EU ETS i opracowaniu go w sposób zgodny z zasadami WTO.

Ponadto niejednolite stosowanie CBAM zachęcałoby do zachowań skutkujących przesunięciem handlu i wykorzystywaniem różnic w systemach prawnych, ponieważ eksporterzy z państw trzecich przywoziliby towary przez jurysdykcje UE, w których CBAM stosuje się w sposób najmniej restrykcyjny.

Powyższe nie stoi w sprzeczności z przekazaniem kompetencji w zakresie wdrożenia i egzekwowania przepisów właściwym organom krajowym, jednak powinno to być ograniczone do wdrożenia i egzekwowania przepisów.

·Proporcjonalność

Celem niniejszego wniosku jest sprostanie wyzwaniu, jak jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w Unii przy jednoczesnym zapobieżeniu sytuacji, w której wspomniane starania na rzecz redukcji emisji byłyby niweczone przez wzrost emisji poza Unią. Wybory polityczne są zatem jednoznacznie podyktowane zamiarem osiągnięcia celów CBAM, a mianowicie dążeniem do ograniczenia ryzyka ucieczki emisji w celu przeciwdziałania zmianie klimatu poprzez redukcję emisji gazów cieplarnianych w Unii i na świecie.

Proponowany zakres produktowy CBAM zawiera się w sektorach i emisjach objętych systemem EU ETS, którego zakres sektorowy z kolei opiera się na rozmaitych kryteriach ilościowych i jakościowych związanych z celami środowiskowymi EU ETS, natomiast zakres CBAM należy określić w odniesieniu do niektórych towarów na podstawie ich klasyfikacji w Nomenklaturze scalonej 19 . Służy to realizacji celu tego środka, jakim jest zapewnienie zmniejszenia ryzyka ucieczki emisji w przypadku niektórych sektorów energochłonnych. CBAM opiera się na logice klimatycznej EU ETS: w pierwszej kolejności ma zastosowanie do sektorów, w których emisje w wartościach bezwzględnych są najwyższe, a więc takich, dla których jego wprowadzenie ma największe znaczenie.

Kluczowym elementem CBAM jest wielkość emisji związanych z produkcją produktów, ponieważ wskazuje ona poziom emisji gazów cieplarnianych (w ekwiwalencie dwutlenku węgla, „ekwiwalent CO2”) uwalnianych podczas ich produkcji za granicą. Wykorzystuje się ją w celu zapewnienia, aby produkty przywożone były traktowane w sposób nie mniej korzystny niż wewnątrzunijne produkty produkowane w instalacjach objętych systemem EU ETS. Ponieważ instalacje objęte systemem EU ETS podlegają opłatom za emisję gazów cieplarnianych ustalanym na podstawie ich rzeczywistych emisji, produkty przywożone objęte zakresem CBAM również powinny być oceniane na podstawie ich rzeczywistych emisji gazów cieplarnianych. Aby jednak umożliwić przedsiębiorstwom dostosowanie się do takiego podejścia, proponuje się wprowadzenie na początek okresu przejściowego bez wyrównania finansowego.

Jeśli chodzi o zarządzanie środkiem, nadanie uprawnień właściwym organom krajowym zmaksymalizuje skuteczność wdrażania i egzekwowania przepisów dzięki uwzględnieniu doświadczeń poszczególnych krajów w zarządzaniu EU ETS. Struktura, w której kluczową rolę odgrywają właściwe organy krajowe ds. klimatu, w dużym stopniu odzwierciedla strukturę stosowaną z powodzeniem od prawie dziesięciu lat w EU ETS.

•    Wybór instrumentu

3.WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

·Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Wyniki konsultacji publicznych i ukierunkowanych pozwoliły Komisji zebrać znaczną liczbę poglądów i opinii na temat inicjatywy. Zarówno w konsultacjach publicznych, jak i ukierunkowanych respondenci zgadzali się do co konieczności wprowadzenia CBAM, aby ograniczyć ryzyko ucieczki emisji i pomóc Unii osiągnąć jej ambitniejsze cele klimatyczne. Na podstawie informacji zwrotnych otrzymanych w ramach tych konsultacji dokonano wyboru elementów koncepcji i preferowanych wariantów strategicznych. Wyniki konsultacji z zainteresowanymi stronami podsumowano w odpowiednim załączniku do oceny skutków.

•Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

Działania przygotowawcze dotyczące wniosku oparto na szerokim wachlarzu badań i porad ekspertów, obejmujących analizę potencjalnej koncepcji i zakresu CBAM oraz jego skutków dla środowiska, społeczeństwa i gospodarki.

W szczególności na zlecenie Komisji przeprowadzono badanie dotyczące optymalnego opracowania mechanizmu i jego zakresu sektorowego, z wykorzystaniem wiedzy zewnętrznych ekspertów. Badanie obejmowało przegląd logiki interwencji, ocenę szeregu wariantów alternatywnych i ich wykonalności, przedstawienie porad technicznych w kwestii aspektów technicznych koncepcji, a także wsparcie w zakresie wyboru sektorów, które należy objąć mechanizmem. Elementy tego badania przedstawiono w ocenie skutków 22 , a pełne badanie zostało także opublikowane przez Komisję 23 .

Oprócz badania jakościowego CBAM przeprowadzono również przy wsparciu Wspólnego Centrum Badawczego Komisji i ekspertów zewnętrznych specjalną ocenę ilościową skutków, przy czym w pierwszym badaniu skoncentrowano się na wpływie CBAM na produkty materialne, a w drugim – na jego wpływie na energię elektryczną. Te oceny ilościowe zapewniły informacje na temat skutków inicjatywy dla środowiska, gospodarki i społeczeństwa i zostały publicznie udostępnione jako część oceny skutków.

Ponadto analiza opiera się na dodatkowym przeglądzie literatury, badaniach i opracowaniach naukowych przedłożonych przez przedstawicieli środowisk badawczych w ramach otwartych konsultacji publicznych oraz na innych niezależnych badaniach.

•Ocena skutków

Wybór wariantu strategicznego 4 w odniesieniu do produktów materialnych i wariantu dotyczącego współczynnika emisji dwutlenku węgla w odniesieniu do energii elektrycznej zapewniłby proporcjonalny mechanizm zwalczania zmiany klimatu poprzez zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w Unii i zapobieżeniu sytuacji, w której emisje te zostałyby zastąpione emisjami spoza Unii. Ponadto stopniowe wycofywanie przydziału bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS w danych sektorach w połączeniu ze stopniowym wprowadzaniem CBAM umożliwi przedsiębiorstwom i organom ostrożne i przewidywalne przejście.

•Sprawność regulacyjna i uproszczenie

•Prawa podstawowe

4.WPŁYW NA BUDŻET

Większość przychodów wygenerowanych przez CBAM zostanie przekazanych do budżetu UE 26 . Na specjalnym posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 17–21 lipca 2020 r. 27 przywódcy unijni osiągnęli porozumienie w sprawie narzędzia służącego odbudowie gospodarki NextGenerationEU. Instrument ten zapewni UE środki niezbędne do sprostania wyzwaniom wynikającym z pandemii COVID-19, w tym także wsparcie inwestycji w zieloną i cyfrową transformację. Aby sfinansować instrument, Komisja będzie mogła zaciągnąć pożyczki w wysokości do 750 mld EUR na rynkach finansowych. W tym kontekście Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgodniły, że „instytucje będą dążyć do wprowadzenia wystarczających nowych zasobów własnych z myślą o pokryciu kwoty odpowiadającej spodziewanym wydatkom związanym ze spłatą” NextGenerationEU 28 . Komisja zobowiązała się przedstawić wnioski dotyczące nowych zasobów własnych, w tym dotyczące CBAM, w pierwszym semestrze 2021 r.

5.ELEMENTY FAKULTATYWNE

•Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania

•Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku

Wreszcie w rozdziale XI wskazano datę wejścia w życie wniosku, z zastrzeżeniem, że niektóre przepisy mają zastosowanie jedynie w okresie przejściowym, a inne zaczną mieć zastosowanie w 2026 r. (art. 36).

2021/0214 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiające mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 29 ,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów 30 ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)W swoim komunikacie dotyczącym Europejskiego Zielonego Ładu 31 Komisja przedstawiła nową strategię na rzecz wzrostu gospodarczego mającą na celu przekształcenie Unii w sprawiedliwe i dostatnie społeczeństwo, którego gospodarka będzie nowoczesna, zasobooszczędna i konkurencyjna i w którym w 2050 r. nie będzie emisji netto (emisje po odliczeniu pochłaniania) gazów cieplarnianych, a wzrost gospodarczy będzie oddzielony od wykorzystania zasobów. Celem Europejskiego Zielonego Ładu jest również ochrona, zachowanie i poprawa kapitału naturalnego UE oraz ochrona zdrowia i dobrostanu obywateli przed zagrożeniami i negatywnymi skutkami związanymi ze środowiskiem. Jednocześnie transformacja ta musi być sprawiedliwa i sprzyjająca włączeniu społecznemu, tak by nikt nie był pozostawiony samemu sobie. W opracowanym przez Komisję Planie działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń wody, powietrza i gleby 32 zapowiedziano także promowanie odpowiednich instrumentów i zachęt w celu lepszego wdrożenia zasady „zanieczyszczający płaci”, określonej w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”), a tym samym dokończenie stopniowego odchodzenia od „zanieczyszczania za darmo”, w celu maksymalizacji synergii między obniżaniem emisyjności a dążeniem do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń.

(2)W listopadzie 2016 r. weszło w życie porozumienie paryskie 33 przyjęte w grudniu 2015 r. w ramach Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu („UNFCCC”). Strony porozumienia paryskiego uzgodniły w art. 2 tego porozumienia, że utrzymają wzrost średniej temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C ponad poziom sprzed epoki przemysłowej i będą kontynuować starania o ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5 °C powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej.

(3)Rozwiązanie problemów związanych z klimatem i innych problemów związanych ze środowiskiem naturalnym oraz osiągnięcie celów porozumienia paryskiego stanowią centralny element Europejskiego Zielonego Ładu. W świetle bardzo poważnych konsekwencji pandemii COVID-19 dla zdrowia i dobrobytu gospodarczego obywateli Unii Europejski Zielony Ład stał się jeszcze ważniejszy.

(4)Unia zobowiązała się do ograniczenia do 2030 r. emisji gazów cieplarnianych w całej swojej gospodarce o co najmniej 55 % w stosunku do poziomów z 1990 r., jak określono w zgłoszeniu do UNFCCC w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w sprawie aktualizacji ustalonego na poziomie krajowym wkładu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich 34 .

(5)Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 35 ujęto w prawodawstwie cel osiągnięcia neutralności klimatycznej w całej gospodarce do 2050 r. W rozporządzeniu tym ustanowiono również wiążące zobowiązanie Unii do ograniczenia do 2030 r. emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 55 % w stosunku do poziomów z 1990 r.

(6)Sprawozdanie specjalne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) na temat wpływu globalnego wzrostu temperatury o 1,5 °C w porównaniu z poziomem sprzed epoki przemysłowej i związanych z nim globalnych scenariuszy emisji gazów cieplarnianych 36 stanowi solidną podstawę naukową do przeciwdziałania zmianom klimatu i wskazuje, że potrzebna jest intensyfikacja działań w dziedzinie klimatu. Sprawozdanie to potwierdza, że w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia ekstremalnych zdarzeń pogodowych, należy pilnie ograniczyć emisje gazów cieplarnianych i że zmianę klimatu należy ograniczyć do wzrostu temperatury na świecie o 1,5 °C.

(7)Unia realizuje ambitną politykę w dziedzinie działań na rzecz klimatu i ustanowiła ramy regulacyjne dla osiągnięcia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. Prawodawstwo realizujące ten cel obejmuje między innymi dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE 37 , w której ustanawia się system handlu uprawnieniami do emisji wewnątrz Unii („EU ETS”) oraz określa się zharmonizowane zasady ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych na szczeblu unijnym w odniesieniu do energochłonnych sektorów i podsektorów, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 38 , w którym wprowadzono krajowe cele w zakresie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do 2030 r., oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 39 zobowiązujące państwa członkowskie do kompensowania emisji gazów cieplarnianych z działalności związanej z użytkowaniem gruntów za pomocą pochłaniania emisji z atmosfery.

(8)Dopóki podejście polityczne w zakresie celów klimatycznych wielu międzynarodowych partnerów Unii nie będzie dorównywało temu poziomowi ambicji, dopóty będzie istniało ryzyko ucieczki emisji. Ucieczka emisji gazów cieplarnianych występuje wówczas, gdy ze względu na koszty związane z polityką klimatyczną przedsiębiorstwa działające w niektórych sektorach lub podsektorach przenoszą produkcję do innych państw lub gdy produkty przywożone z innych państw zastępują równoważne wyroby, których produkcja wiąże się z mniejszymi emisjami gazów cieplarnianych. Może to prowadzić do zwiększenia łącznych emisji w skali globalnej, tym samym zagrażając redukcji emisji gazów cieplarnianych, której świat pilnie potrzebuje, aby móc utrzymać wzrost średniej temperatury na świecie znacznie poniżej 2 °C ponad poziom sprzed epoki przemysłowej.

(9)Inicjatywa dotycząca mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 („CBAM”) stanowi część pakietu „Gotowi na 55”. Mechanizm ten ma służyć jako kluczowy składnik unijnego zestawu narzędzi umożliwiających osiągnięcie celu neutralności klimatycznej Unii do 2050 r. zgodnie z porozumieniem paryskim poprzez ograniczenie ryzyka ucieczki emisji gazów cieplarnianych wynikającego z bardziej ambitnego unijnego celu klimatycznego.

(10)Istniejące mechanizmy ograniczające ryzyko ucieczki emisji w sektorach lub podsektorach narażonych na takie ryzyko to przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS oraz środki finansowe na rekompensaty za koszty pośrednie emisji poniesione w związku z kosztami związanymi z emisją gazów cieplarnianych przeniesionymi na ceny energii elektrycznej, ustanowione odpowiednio w art. 10a ust. 6 i art. 10b dyrektywy 2003/87/WE. W porównaniu jednak z pełnym systemem aukcyjnym przydział bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS osłabia sygnał cenowy wysyłany przez ten system instalacjom, które takie uprawnienia otrzymują, a tym samym negatywnie wpływa na zachęty do inwestowania w dalsze ograniczanie emisji.

(11)CBAM ma na zastąpić te dotychczasowe mechanizmy dzięki ograniczeniu ryzyka ucieczki emisji w inny sposób, mianowicie poprzez zapewnienie równoważnego ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych w odniesieniu do przywozu i produktów wewnątrzunijnych. Aby zapewnić stopniowe przejście z obecnego systemu bezpłatnych uprawnień na CBAM, mechanizm ten powinien być sukcesywnie stopniowo wprowadzany przy jednoczesnym stopniowym wycofywaniu bezpłatnych uprawnień w sektorach objętych CBAM. Połączone i transgraniczne stosowanie przydzielanych bezpłatnie uprawnień w ramach EU ETS oraz CBAM w żadnym wypadku nie powinno skutkować korzystniejszym traktowaniem towarów unijnych w porównaniu z towarami przywożonymi na obszar celny Unii.

(12)Choć celem CBAM jest zapobieganie ryzyku ucieczki emisji, w niniejszym rozporządzeniu zachęca się również producentów z państw trzecich do stosowania technologii bardziej efektywnych pod względem emisji gazów cieplarnianych, dzięki którym wytwarzanych będzie mniej emisji na jednostkę wydajności.

(13)Jako instrument zapobiegający ucieczce emisji i ograniczający emisje gazów cieplarnianych CBAM powinien zapewnić, aby produkty przywożone podlegały systemowi regulacyjnemu, w którym stosuje się koszty emisji dwutlenku węgla równoważne tym, które w przeciwnym razie byłyby ponoszone w ramach EU ETS. CBAM jest środkiem klimatycznym, który powinien zapobiegać ryzyku ucieczki emisji i wspierać zwiększone ambicje Unii w zakresie łagodzenia zmiany klimatu, przy jednoczesnym zapewnieniu zgodności z zasadami WTO.

(14)Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do towarów przywożonych na obszar celny Unii z państw trzecich, z wyjątkiem sytuacji, gdy ich produkcja została już objęta systemem EU ETS, w którym to przypadku rozporządzenie ma zastosowanie do państw lub terytoriów trzecich bądź do systemu ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych w pełni powiązanego z systemem EU ETS.

(15)W celu wyłączenia z zakresu CBAM państw lub terytoriów trzecich w pełni zintegrowanych lub powiązanych z EU ETS w przypadku przyszłych umów należy przekazać Komisji zgodnie z art. 290 TFUE uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do zmiany wykazu państw zawartego w załączniku II. Natomiast państwa lub terytoria trzecie, które nie nakładają skutecznie opłat za emisję w ramach ETS na towary wywożone do Unii, powinny zostać wyłączone z wykazu zawartego w załączniku II i powinny podlegać CBAM.

(16)Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do szelfu kontynentalnego oraz do wyłącznej strefy ekonomicznej określonej przez państwa członkowskie zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza 40 w celu zapobieżenia ryzyku ucieczki emisji w instalacjach przybrzeżnych.

(17)Emisje gazów cieplarnianych regulowane za pomocą CBAM powinny odpowiadać emisjom gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w sprawie EU ETS, mianowicie powinny obejmować dwutlenek węgla („CO2”), a także w stosownych przypadkach podtlenek azotu („N2O”) i perfluorowęglowodory („PFC”). Początkowo CBAM powinien mieć zastosowanie do emisji bezpośrednich tych gazów cieplarnianych pochodzących z produkcji towarów do chwili ich przywozu na obszar celny Unii, a po zakończeniu okresu przejściowego i na podstawie dalszej oceny również do emisji pośrednich, a więc jego zakres powinien odpowiadać zakresowi EU ETS.

(18)Wspólnym celem EU ETS i CBAM jest ustalanie opłat za emisje wbudowane gazów cieplarnianych w tych samych sektorach i związane z tymi samymi towarami poprzez wykorzystanie konkretnych uprawnień lub certyfikatów. Oba systemy mają charakter regulacyjny i są uzasadnione potrzebą zredukowania emisji gazów cieplarnianych zgodnie z celem środowiskowym określonym przez Unię.

(19)Choć w ramach EU ETS określono bezwzględny pułap emisji gazów cieplarnianych z działalności objętej zakresem tego systemu i umożliwiono handel uprawnieniami (tzw. system pułapów i handlu), to jednak w ramach CBAM nie należy ustanawiać limitów ilościowych przywozu, tak aby zapewnić nieograniczone przepływy handlowe. Ponadto, mimo że EU ETS ma zastosowanie do instalacji zlokalizowanych w Unii, CBAM powinien mieć zastosowanie do niektórych towarów przywożonych na obszar celny Unii.

(20)System CBAM różni się od EU ETS pewnymi szczególnymi cechami, jak choćby sposobem obliczania ceny certyfikatów CBAM, możliwością handlu certyfikatami i ważnością w czasie. Elementy te wynikają z konieczności zachowania z biegiem czasu skuteczności CBAM jako środka zapobiegającego ucieczce emisji oraz zapewnienia, aby zarządzanie systemem nie było nadmiernie uciążliwe pod względem obowiązków nałożonych na operatorów i zasobów dla administracji, przy jednoczesnym zachowaniu równoważnego poziomu elastyczności dla operatorów objętych EU ETS.

(21)Aby zachować skuteczność CBAM jako środka zapobiegającego ucieczce emisji, powinien on dokładnie odzwierciedlać ceny EU ETS. Podczas gdy na rynku EU ETS cena uprawnień jest ustalana w drodze aukcji, cena certyfikatów CBAM powinna w sposób uzasadniony odzwierciedlać cenę określoną w takich aukcjach za pomocą średnich wartości obliczanych cotygodniowo. Takie cotygodniowe uśrednione ceny ściśle odzwierciedlają wahania cen w ramach EU ETS i dają importerom rozsądny margines umożliwiający im skorzystanie ze zmian cen w ramach EU ETS, a jednocześnie zapewniają organom administracyjnym możliwość zarządzania systemem.

(22)W ramach EU ETS całkowita liczba wydanych uprawnień („pułap”) określa podaż uprawnień do emisji i daje pewność co do maksymalnych emisji gazów cieplarnianych. Wysokość opłaty za emisję gazów cieplarnianych jest ustalana na podstawie stosunku tej podaży do popytu na rynku. Aby zaistniała zachęta cenowa, konieczny jest niedobór. Ponieważ nie jest możliwe ustalenie pułapu dotyczącego liczby certyfikatów CBAM dostępnych dla importerów, w przypadku gdyby importerzy mieli możliwość przeniesienia tych certyfikatów na późniejsze okresu i handlu nimi, mogłoby to doprowadzić do sytuacji, w której cena za certyfikaty CBAM nie odzwierciedlałaby już zmian ceny w EU ETS. Taka sytuacja osłabiłaby zachętę do obniżenia emisyjności zarówno w odniesieniu do towarów wewnątrzunijnych, jak i przywożonych, sprzyjając ucieczce emisji i niwecząc nadrzędny cel klimatyczny CBAM. Mogłaby również skutkować różnicami w cenach dla operatorów z różnych państw. W związku z tym ograniczenie możliwości handlu certyfikatami CBAM i przenoszenia ich na późniejsze okresy jest uzasadnione koniecznością uniknięcia ryzyka osłabienia skuteczności i celów klimatycznych CBAM, a także zapewnienia operatorom z różnych państw sprawiedliwego traktowania. Aby jednak zachować możliwość optymalizacji kosztów przez importerów, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć system dający organom możliwość odkupu od importerów niektórych ilości nadwyżkowych certyfikatów. Ilości te określono na takim poziomie, który daje importerom rozsądny margines umożliwiający im wykorzystanie efektu dźwigni w odniesieniu do ich kosztów w okresie ważności certyfikatów, a przy tym pozwala zachować ogólny efekt transmisji cen, zapewniając podtrzymanie celu środowiskowego środka.

(23)Biorąc pod uwagę, że CBAM stosuje się do przywozu towarów na obszar celny Unii, a nie do instalacji, należy w nim zastosować również pewne dostosowania i uproszczenia. Jednym z takich uproszczeń powinien być system deklaratywny, w ramach którego importerzy powinni zgłaszać całkowite zweryfikowane emisje wbudowane gazów cieplarnianych związane z towarami przywiezionymi w danym roku kalendarzowym. Należy również zastosować harmonogram inny niż zakłada cykl zgodności EU ETS, tak aby uniknąć potencjalnego wąskiego gardła wynikającego z obowiązków akredytowanych weryfikatorów na mocy niniejszego rozporządzenia i dyrektywy w sprawie EU ETS.

(24)Jeśli chodzi o sankcje, państwa członkowskie powinny określić zasady dotyczące kar za naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia i zapewnić ich stosowanie. Wysokość tych kar powinna być taka sama jak wysokość kar obecnie stosowanych w Unii w przypadku naruszenia przepisów dotyczących EU ETS, zgodnie z art. 16 ust. 3 i 4 dyrektywy 2003/87/WE.

(25)Podczas gdy EU ETS ma zastosowanie do niektórych procesów i działań produkcyjnych, CBAM powinien być ukierunkowany na odpowiedni przywóz towarów. Wiąże się to z koniecznością wyraźnej identyfikacji towarów przywożonych na podstawie ich klasyfikacji w Nomenklaturze scalonej 41 („CN”) i powiązania ich z emisjami wbudowanymi gazów cieplarnianych.

(26)Zakres produktowy CBAM powinien odzwierciedlać działalność objętą EU ETS, ponieważ system ten opiera się na kryteriach ilościowych i jakościowych związanych z celem środowiskowym dyrektywy 2003/87/WE i stanowi najbardziej kompleksowy system regulacyjny dotyczący emisji gazów cieplarnianych w Unii.

(27)Ustalenie zakresu produktowego CBAM odzwierciedlającego działalność objętą EU ETS przyczyni się również do zapewnienia, aby produkty przywożone były traktowane w sposób nie mniej korzystny niż produkty podobne pochodzenia wewnątrzunijnego.

(28)Chociaż ostatecznie CBAM ma mieć szeroki zakres produktowy, ostrożnym rozwiązaniem byłoby zacząć od wybranej liczby sektorów o stosunkowo jednorodnych produktach, w których to sektorach istnieje ryzyko ucieczki emisji. Sektory unijne uznane za narażone na ryzyko ucieczki emisji wymieniono w decyzji delegowanej Komisji 2019/708 42 .

(29)Towary objęte niniejszym rozporządzeniem powinny być wybierane po przeprowadzeniu dokładnej analizy ich znaczenia pod względem skumulowanych emisji gazów cieplarnianych i ryzyka ucieczki emisji w odpowiednich sektorach EU ETS, przy jednoczesnym ograniczeniu złożoności i obciążenia administracyjnego. W szczególności przy dokonywaniu faktycznego wyboru należy uwzględnić materiały podstawowe i produkty podstawowe objęte EU ETS, tak aby zapewnić równe traktowanie produktów energochłonnych przywożonych do Unii i produktów unijnych pod względem ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych w ramach EU ETS oraz aby zmniejszyć ryzyko ucieczki emisji. Pozostałe istotne kryteria umożliwiające zawężenie wyboru obejmują: po pierwsze, znaczenie sektorów pod względem emisji, mianowicie czy dany sektor jest jednym z największych źródeł emisji gazów cieplarnianych w ujęciu zagregowanym; po drugie, stopień narażenia danego sektora na znaczne ryzyko ucieczki emisji, jak określono zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE; po trzecie, konieczność zrównoważenia szerokiego zakresu pod względem emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym ograniczeniu złożoności i obciążenia administracyjnego.

(30)Zastosowanie pierwszego kryterium pozwala wymienić w odniesieniu do emisji skumulowanych następujące sektory przemysłowe: sektory żelaza i stali, rafinerii, cementu, podstawowych chemikaliów organicznych i nawozów.

(31)Niektóre sektory wymienione w decyzji delegowanej Komisji (UE) 2019/708 nie powinny jednak na tym etapie być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia z uwagi na ich szczególne cechy.

(32)W szczególności zakresem niniejszego rozporządzenia nie są objęte chemikalia organiczne, a to ze względu na ograniczenia techniczne, które nie pozwalają na wyraźne określenie emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi. W przypadku tych towarów stosowany w EU ETS wzorzec porównawczy jest parametrem podstawowym, który nie pozwala na jednoznaczne przypisanie emisji wbudowanych związanych z poszczególnymi towarami przywożonymi. Bardziej ukierunkowany przydział w odniesieniu do chemikaliów organicznych będzie wymagał większej ilości danych i analiz.

(33)Podobne ograniczenia techniczne mają zastosowanie do produktów rafineryjnych, w przypadku których nie jest możliwe jednoznaczne przypisanie emisji gazów cieplarnianych do poszczególnych produktów wyjściowych. Jednocześnie odpowiedni wzorzec porównawczy w ramach EU ETS nie odnosi się bezpośrednio do konkretnych produktów, takich jak benzyna, olej napędowy do silników wysokoprężnych czy nafta, ale do całej produkcji rafineryjnej.

(34)CBAM powinien jednak obejmować produkty aluminiowe, ponieważ są one bardzo narażone na ucieczkę emisji. Co więcej, w niektórych zastosowaniach przemysłowych stanowią bezpośrednią konkurencję dla wyrobów stalowych ze względu na właściwości zbliżone do właściwości wyrobów stalowych. Uwzględnienie aluminium jest również istotne z uwagi na fakt, że zakres CBAM może w przyszłości zostać rozszerzony także na emisje pośrednie.

(35)Podobnie zakres CBAM powinien obejmować rury i przewody mimo ich niskiego poziomu emisji wbudowanych, ponieważ ich wyłączenie zwiększyłoby prawdopodobieństwo obchodzenia zobowiązań wynikających z objęcia zakresem CBAM produktów stalowych poprzez zmianę struktury handlu w kierunku produktów rynku niższego szczebla.

(36)Niniejsze rozporządzenie nie powinno natomiast mieć zastosowania do niektórych produktów, których produkcja nie wiąże się ze znacznymi emisjami, takich jak złom żelaza i stali (kod CN 7204), żelazostopów (kod CN 7202) oraz niektórych nawozów (kod CN 3105 60 00).

(37)Zakresem niniejszego rozporządzenia należy objąć import energii elektrycznej, ponieważ sektor ten odpowiada za 30 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych w Unii. Zwiększone ambitne cele klimatyczne Unii pogłębią różnice pod względem kosztów emisji między wytwarzaniem energii elektrycznej w Unii i za granicą. To pogłębienie w połączeniu z postępami w zakresie przyłączania unijnej sieci elektroenergetycznej do sieci jej sąsiadów zwiększyłoby ryzyko ucieczki emisji ze względu na wzmożony import energii elektrycznej, której znaczna część jest wytwarzana przez elektrownie węglowe.

(38)Ponieważ importerzy towarów objętych niniejszym rozporządzeniem nie powinni być zmuszeni na mocy niniejszego rozporządzenia do wypełnienia swoich zobowiązań w zakresie CBAM w chwili przywozu, należy zastosować szczególne środki administracyjne w celu zapewnienia, aby zobowiązania te zostały wypełnione na późniejszym etapie. W związku z tym importerzy powinni mieć prawo dokonania przywozu towarów objętych CBAM dopiero po uzyskaniu upoważnienia od właściwych organów odpowiedzialnych za stosowanie niniejszego rozporządzenia.

(39)CBAM powinien opierać się na systemie deklaratywnym, w którym upoważniony zgłaszający, który może reprezentować więcej niż jednego importera, składa co roku deklarację dotyczącą emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi na obszar celny Unii i przekazuje do umorzenia określoną liczbę certyfikatów CBAM odpowiadającą tym zadeklarowanym emisjom.

(40)Upoważniony zgłaszający powinien mieć możliwość ubiegania się o zmniejszenie liczby certyfikatów CBAM, które mają zostać przekazane do umorzenia, odpowiadającej opłacie za emisję gazów cieplarnianych już uiszczonej za te emisje w innych jurysdykcjach.

(41)Deklarowane emisje wbudowane powinny być weryfikowane przez osobę akredytowaną przez krajową jednostkę akredytującą wyznaczoną zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 765/2008 43 lub zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/2067 44 .

(42)System powinien umożliwiać operatorom instalacji produkcyjnych w państwach trzecich rejestrowanie się w centralnej bazie danych i udostępnianie zweryfikowanych wbudowanych emisji gazów cieplarnianych pochodzących z produkcji towarów upoważnionym zgłaszającym. Operator powinien mieć możliwość podjęcia decyzji o niepodaniu do wiadomości publicznej swojego imienia i nazwiska lub nazwy, adresu i danych kontaktowych znajdujących się w centralnej bazie danych.

(43)Certyfikaty CBAM różnią się od uprawnień w ramach EU ETS, których zasadniczą cechą jest codzienna sprzedaż na aukcjach. Potrzeba ustalenia jasnej ceny dla certyfikatów CBAM sprawia, że codzienna publikacja cen byłaby nadmiernie uciążliwa i myląca dla operatorów, ponieważ istnieje ryzyko, że dzienne ceny stałyby się nieaktualne w momencie publikacji. Zatem publikacja cen CBAM w ujęciu tygodniowym trafnie odzwierciedlałaby tendencję ustalania cen uprawnień w ramach EU ETS i przyczyniałaby się do realizacji tego samego celu klimatycznego. Obliczanie ceny certyfikatów CBAM powinno zatem opierać się na dłuższych ramach czasowych (w ujęciu tygodniowym) niż ustanowione w EU ETS (w ujęciu dziennym). Zadaniem Komisji powinno być obliczanie i publikowanie tej średniej ceny.

(44)W celu zapewnienia upoważnionym zgłaszającym elastyczności w wypełnianiu ich zobowiązań w zakresie CBAM oraz umożliwienia im czerpania korzyści z wahań cen uprawnień w ramach EU ETS certyfikaty CBAM powinny być ważne przez dwa lata od daty zakupu. Upoważniony zgłaszający powinien mieć możliwość odsprzedaży organowi krajowemu części certyfikatów zakupionych w nadmiarze. Upoważniony zgłaszający powinien gromadzić w ciągu roku ilość certyfikatów wymaganą w momencie umorzenia, przy czym progi powinny być ustalane na koniec każdego kwartału.

(45)Fizyczne właściwości energii elektrycznej jako produktu, w szczególności brak możliwości śledzenia rzeczywistego przepływu elektronów, uzasadnia nieco inną konstrukcję CBAM. Wartości domyślne powinny być stosowane jako podejście standardowe, a upoważnieni zgłaszający powinni mieć możliwość żądania obliczenia ich zobowiązań w zakresie CBAM w oparciu o rzeczywiste emisje. Obrót energią elektryczną różni się od obrotu innymi towarami, przede wszystkim dlatego, że odbywa się on za pośrednictwem wzajemnie połączonych sieci elektroenergetycznych, z wykorzystaniem giełd energii elektrycznej i specyficznych form obrotu. Łączenie rynków jest ściśle regulowaną formą obrotu energią elektryczną, która pozwala na agregację ofert w całej Unii.

(46)W celu uniknięcia ryzyka obchodzenia przepisów oraz w celu poprawy identyfikowalności rzeczywistych emisji CO2 pochodzących z przywozu energii elektrycznej i jej wykorzystania w towarach obliczanie rzeczywistych emisji powinno być dozwolone wyłącznie po spełnieniu szeregu rygorystycznych warunków. W szczególności konieczne powinno być wykazanie stałej nominacji przydzielonej przepustowości połączeń wzajemnych oraz że istnieje bezpośredni stosunek umowny między nabywcą a producentem energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych lub między nabywcą a producentem energii elektrycznej o emisjach niższych niż wartość domyślna. .

(47)Umawiające się strony Traktatu o Wspólnocie Energetycznej 45 lub strony układów o stowarzyszeniu, w tym pogłębionych i kompleksowych stref wolnego handlu, są zaangażowane w procesy obniżania emisyjności, które powinny ostatecznie doprowadzić do przyjęcia mechanizmów ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych podobnych lub równoważnych do EU ETS lub do ich uczestnictwa w EU ETS.

(48)Integracja państw trzecich z unijnym rynkiem energii elektrycznej stanowi dla tych państw istotny czynnik motywujący do przyspieszenia przejścia na systemy energetyczne o wysokim udziale energii odnawialnej. Łączenie rynków energii elektrycznej, określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1222 46 , umożliwia państwom trzecim lepszą integrację energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii z rynkiem energii elektrycznej, wymianę takiej energii elektrycznej w efektywny sposób na szerszym obszarze, równoważenie podaży i popytu z większym rynkiem unijnym oraz zmniejszenie intensywności emisji ich procesów wytwarzania energii elektrycznej. Integracja państw trzecich z unijnym rynkiem energii elektrycznej przyczynia się również do bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w tych państwach oraz w sąsiadujących z nimi państwach członkowskich.

(49)Gdy państwa trzecie zostaną już ściśle zintegrowane z unijnym rynkiem energii elektrycznej poprzez łączenie rynków, należy znaleźć rozwiązania techniczne zapewniające stosowanie CBAM do energii elektrycznej eksportowanej z takich państw na obszar celny Unii. Jeżeli nie uda się znaleźć rozwiązań technicznych, państwa trzecie, które są powiązane z rynkiem, powinny korzystać z ograniczonego czasowo wyłączenia z CBAM, najpóźniej do 2030 r., w odniesieniu wyłącznie do eksportu energii elektrycznej, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Te państwa trzecie powinny jednak opracować plan działania i zobowiązać się do wdrożenia mechanizmu ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych, przewidującego cenę równoważną cenie w ramach EU ETS, oraz powinny zobowiązać się do osiągnięcia neutralności pod względem emisji dwutlenku węgla do 2050 r. [jak również?] w celu dostosowania się do przepisów Unii w dziedzinie środowiska, klimatu, konkurencji i energii elektrycznej. Zwolnienie to powinno zostać wycofane w dowolnym momencie, jeżeli zaistnieją powody, aby sądzić, że dany kraj nie wypełnia swoich zobowiązań lub nie przyjął do 2030 r. systemu handlu emisjami równoważnego z EU ETS.

(50)W latach 2023–2025 powinien obowiązywać okres przejściowy. Należy zastosować CBAM bez wyrównania finansowego, co ma na celu ułatwienie płynnego wprowadzenia mechanizmu, a tym samym zmniejszenie ryzyka zakłóceń w handlu. Zgłaszający powinni być zobowiązani do składania kwartalnych sprawozdań na temat rzeczywistych emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi w okresie przejściowym, z wyszczególnieniem emisji bezpośrednich i pośrednich, jak również wszelkich opłat za emisję gazów cieplarnianych uiszczonych za granicą.

(51)W celu ułatwienia i zapewnienia właściwego funkcjonowania CBAM Komisja powinna udzielać wsparcia właściwym organom odpowiedzialnym za stosowanie niniejszego rozporządzenia w wykonywaniu ich obowiązków.

(52)Komisja powinna dokonać oceny stosowania niniejszego rozporządzenia przed zakończeniem okresu przejściowego i przedstawić sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady. Sprawozdanie Komisji powinno w szczególności skupiać się na możliwościach wzmocnienia działań w dziedzinie klimatu służących osiągnięciu przez Unię celu neutralności klimatycznej do 2050 r. W ramach tej oceny Komisja powinna zainicjować proces gromadzenia informacji niezbędnych do ewentualnego rozszerzenia zakresu w celu uwzględnienia emisji pośrednich, jak również innych towarów i usług, w przypadku których istnieje ryzyko ucieczki emisji gazów cieplarnianych, oraz do opracowania metod obliczania emisji wbudowanych w oparciu o metody odnoszące się do śladu środowiskowego 47 .

(53)W związku z powyższym należy kontynuować dialog z państwami trzecimi oraz zapewnić przestrzeń dla współpracy i rozwiązań, które mogłyby wpłynąć na konkretne decyzje co do szczegółów koncepcji środka podejmowane podczas jego wdrażania, w szczególności w okresie przejściowym.

(54)Komisja powinna dążyć do nawiązania – w sposób bezstronny i zgodny z międzynarodowymi zobowiązaniami UE – kontaktu z państwami trzecimi, na których handel z UE ma wpływ niniejsze rozporządzenie, w celu zbadania możliwości dialogu i współpracy w odniesieniu do wdrażania konkretnych elementów mechanizmu określonego w niniejszym rozporządzeniu i powiązanych aktach wykonawczych. Powinna również zbadać możliwości zawarcia umów w celu uwzględnienia ich mechanizmu ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych.

(55)Ponieważ celem CBAM jest wspieranie czystszych procesów produkcji, UE jest gotowa do współpracy z krajami o niskim i średnim dochodzie na rzecz obniżenia emisyjności ich przemysłu wytwórczego. Ponadto Unia powinna wspierać kraje rozwijające się, udzielając im niezbędnej pomocy technicznej, aby ułatwić im dostosowanie się do nowych obowiązków ustanowionych niniejszym rozporządzeniem.

(56)Przepisy niniejszego rozporządzenia nie naruszają przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 48 ani rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2018/1725 49 . 

(57)W celu zapewnienia skuteczności należy stosować przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 50 .

(58)Aby przeciwdziałać obchodzeniu przepisów niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do uzupełniania wykazu towarów w załączniku I.

(59)Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 51 . W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(60)W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 52 .

(61)Należy zapewnić ochronę interesów finansowych Unii w całym cyklu wydatkowania, przez zastosowanie proporcjonalnych środków obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom oraz ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji administracyjnych i finansowych.

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I
Przedmiot, zakres stosowania i definicje

Artykuł 1
Przedmiot

1.Niniejszym rozporządzeniem ustanawia się mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 (CBAM) w odniesieniu do emisji gazów cieplarnianych wbudowanych związanych z towarami, o których mowa w załączniku I, w momencie ich przywozu na obszar celny Unii, w celu zapobiegania ryzyku ucieczki emisji gazów cieplarnianych.

2.CBAM stanowi uzupełnienie systemu ustanowionego na potrzeby handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii na mocy dyrektywy 2003/87/WE poprzez zastosowanie równoważnego zestawu przepisów do przywozu na obszar celny Unii towarów, o których mowa w art. 2.

3.Mechanizm ten będzie wprowadzany stopniowo jako alternatywa dla mechanizmów ustanowionych na mocy dyrektywy 2003/87/WE w celu zapobiegania ryzyku ucieczki emisji gazów cieplarnianych, w szczególności w odniesieniu do przydziału bezpłatnych uprawnień zgodnie z art. 10a tej dyrektywy.

Artykuł 2
Zakres

1.Niniejsze rozporządzenie stosuje się do towarów wymienionych w załączniku I, pochodzących z państwa trzeciego, gdy towary te lub produkty przetworzone z tych towarów w wyniku procedury uszlachetniania czynnego, o której mowa w art. 256 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 53 , są przywożone na obszar celny Unii.

2.Niniejsze rozporządzenie stosuje się do towarów, o których mowa w ust. 1, gdy towary te są wprowadzane na szelf kontynentalny lub do wyłącznej strefy ekonomicznej państwa członkowskiego.

3.Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do towarów pochodzących z krajów i terytoriów wymienionych w załączniku II część A.

4.Towary przywożone uznaje się za pochodzące z państw trzecich zgodnie z regułami dotyczącymi niepreferencyjnego pochodzenia towarów określonymi w art. 59 rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

5.Kraje i terytoria są wymienione w załączniku II część A, z zastrzeżeniem spełnienia wszystkich określonych niżej warunków:

a)do danego państwa lub terytorium ma zastosowanie EU ETS ustanowiony na mocy dyrektywy 2003/87/WE lub zawarto porozumienie między tym państwem lub terytorium trzecim a Unią w pełni łączące EU ETS z systemem handlu emisjami tego państwa lub terytorium trzeciego;

b)opłata uiszczona w kraju, z którego pochodzą towary, jest faktycznie naliczana od tych towarów bez żadnych rabatów poza tymi, które są również stosowane w ramach EU ETS.

6.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych w celu określenia warunków stosowania CBAM do towarów, o których mowa w ust. 2. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

7.Jeżeli państwo lub terytorium trzecie posiada rynek energii elektrycznej, który jest zintegrowany z unijnym rynkiem wewnętrznym energii elektrycznej w drodze łączenia rynków, a znalezienie rozwiązania technicznego dla stosowania CBAM w odniesieniu do przywozu energii elektrycznej do Unii z tego państwa lub terytorium trzeciego nie było możliwe, taki przywóz energii elektrycznej z tego państwa lub terytorium jest zwolniony ze stosowania CBAM, o ile spełnione są wszystkie poniższe warunki:

a)dane państwo lub terytorium trzecie zawarło z Unią umowę zobowiązującą do stosowania prawa Unii w dziedzinie energii elektrycznej, w tym przepisów dotyczących rozwoju odnawialnych źródeł energii, a także innych przepisów w dziedzinie energii, środowiska i konkurencji;

b)prawo krajowe tego państwa lub terytorium trzeciego wdraża główne przepisy prawodawstwa Unii dotyczącego rynku energii elektrycznej, w tym w zakresie rozwoju odnawialnych źródeł energii i łączenia rynków energii elektrycznej;

c)dane państwo lub terytorium trzecie przedłożyło Komisji plan działania zawierający harmonogram przyjęcia środków mających na celu spełnienie warunków określonych w lit. d) i e);

d)dane państwo lub terytorium trzecie zobowiązało się do osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r. i w związku z tym oficjalnie sformułowało i przekazało, w stosownych przypadkach, Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu długoterminową strategię rozwoju niskoemisyjnego do 2050 r. dostosowaną do tego celu, oraz wprowadziło to zobowiązanie do swojego ustawodawstwa krajowego;

e)dane państwo lub terytorium trzecie, podczas realizacji planu działania, o którym mowa w lit. c), wykazało znaczący postęp w dostosowywaniu przepisów krajowych do prawa Unii w zakresie działań w dziedzinie klimatu na podstawie tego planu działania, w tym w kierunku ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych na poziomie równoważnym z unijnym, przynajmniej w odniesieniu do wytwarzania energii elektrycznej. Wdrożenie systemu handlu emisjami w odniesieniu do energii elektrycznej, o opłacie równoważnej z opłatą w ramach EU ETS, musi zostać zakończone do dnia 1 stycznia 2030 r.;

f)dane państwo lub terytorium trzecie wprowadziło skuteczne systemy zapobiegające pośredniemu przywozowi energii elektrycznej do Unii z innych państw trzecich niespełniających wymogów określonych w lit. a)–e).

8.Państwo lub terytorium trzecie spełniające warunki określone w ust. 7 lit. a)–f) zostaje wpisane do części B załącznika II do niniejszego rozporządzenia i przedkłada dwa sprawozdania dotyczące spełnienia warunków zgodnie z ust. 7 lit. a)–f) – jedno przed dniem 1 lipca 2025 r., a drugie przed dniem 1 lipca 2029 r. Do dnia 31 grudnia 2025 r. i do dnia 31 grudnia 2029 r. Komisja ocenia, w szczególności na podstawie planu działania zgodnie z ust. 7 lit. c) i sprawozdań otrzymanych od danego państwa lub terytorium trzeciego, czy to państwo lub terytorium trzecie nadal spełnia warunki określone w ust. 7.

9.Państwo lub terytorium trzecie wymienione w części B załącznika II do niniejszego rozporządzenia zostaje usunięte z tego wykazu:

a)jeżeli Komisja ma powody, aby uznać, że to państwo lub terytorium nie wykazało wystarczających postępów w spełnianiu jednego z wymogów wymienionych w ust. 7 lit. a)–f) lub jeżeli podjęło ono działania niezgodne z celami określonymi w unijnych przepisach dotyczących klimatu i środowiska;

b)jeżeli to państwo lub terytorium trzecie podjęło działania sprzeczne z jego celami w zakresie obniżenia emisyjności, takie jak udzielenie wsparcia publicznego na rzecz tworzenia nowych mocy wytwórczych, które emitują ponad 550 g CO2 pochodzącego z paliw kopalnych na 1 kWh energii elektrycznej.

10.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 28 w celu określenia wymogów i procedur dla państw lub terytoriów, które usunięto z wykazu w załączniku II część B, aby zapewnić stosowanie niniejszego rozporządzenia na ich terytoriach w odniesieniu do energii elektrycznej. Jeżeli w takich przypadkach łączenie rynków pozostaje niezgodne ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia, Komisja może podjąć decyzję o wyłączeniu tych państw lub terytoriów trzecich z łączenia rynków w Unii i wymagać alokacji zdolności przesyłowych typu explicit na granicy między Unią a danym państwem trzecim, tak aby możliwe było stosowanie CBAM.

11.Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 28 w celu zmiany wykazów w załączniku II część A lub B w zależności od tego, czy spełnione są warunki określone w ust. 5, 7 lub 9.

12.Unia może zawierać umowy z państwami trzecimi w celu uwzględnienia obowiązujących w tych państwach mechanizmów ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych przy stosowaniu art. 9.

Artykuł 3
Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)„towary” oznaczają towary wymienione w załączniku 1;

2)„gazy cieplarniane” oznaczają gazy cieplarniane określone w załączniku I w odniesieniu do poszczególnych towarów wymienionych w tym załączniku;

3)„emisje” oznaczają uwolnienie gazów cieplarnianych do powietrza w wyniku produkcji towarów;

4)„przywóz” oznacza dopuszczenie do obrotu, o którym mowa w art. 201 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

5)„EU ETS” oznacza system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii w odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE innych niż działalność lotnicza;

6)„państwo trzecie” oznacza państwo lub terytorium poza obszarem celnym Unii;

7)„szelf kontynentalny” oznacza szelf kontynentalny zgodnie z definicją zawartą w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza;

8)„wyłączna strefa ekonomiczna” oznacza wyłączną strefę ekonomiczną określoną w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, która została uznana za wyłączną strefę ekonomiczną przez państwo członkowskie zgodnie z tą konwencją;

9)„łączenie rynków” oznacza przydział zdolności przesyłowych za pośrednictwem systemu unijnego, który jednocześnie dopasowuje zamówienia i przydziela międzyobszarowe zdolności przesyłowe zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/1222;

10)„alokacja zdolności przesyłowych typu explicit” oznacza przydział transgranicznej zdolności przesyłowych oddzielnie od obrotu energią elektryczną;

11)„właściwy organ” oznacza organ wyznaczony przez każde państwo członkowskie zgodnie z art. 11 niniejszego rozporządzenia;

12)„organy celne” oznaczają administracje celne państw członkowskich określone w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

13)„zgłaszający” oznacza osobę składającą zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu we własnym imieniu lub osobę, w imieniu której takie zgłoszenie jest składane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 952/2013;

14)„osoba” oznacza osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale uznaną – na mocy prawa unijnego lub krajowego – za mającą zdolność do czynności prawnych;

15)„emisje bezpośrednie” oznaczają emisje pochodzące z procesów produkcji towarów, nad którymi producent sprawuje bezpośrednią kontrolę;

16)„emisje wbudowane” oznaczają emisje bezpośrednie uwolnione podczas produkcji towarów, których wielkość oblicza się zgodnie z metodami określonymi w załączniku III;

17)„tona ekwiwalentu dwutlenku węgla” oznacza jedną tonę dwutlenku węgla („CO2”) lub CO2, podtlenku azotu i perfluorowęglowodorów, jak określono w odniesieniu do towarów w załączniku I;

18)„certyfikat CBAM” oznacza certyfikat w formacie elektronicznym odpowiadający jednej tonie emisji wbudowanych związanych z towarami;

19)„umorzenie” oznacza odliczenie certyfikatów CBAM od zadeklarowanych emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi;

20)„procesy produkcji” oznaczają procesy chemiczne i fizyczne przeprowadzane w celu wyprodukowania towarów w instalacji;

21)„wartość domyślna” oznacza wartość obliczoną lub uzyskaną na podstawie danych wtórnych przedstawiających emisje wbudowane związane z towarami;

22)„rzeczywiste emisje” oznaczają emisje obliczone na podstawie danych pierwotnych dotyczących procesów produkcji towarów;

23)„opłata za emisję gazów cieplarnianych” oznacza kwotę pieniężną płaconą w państwie trzecim w formie podatku lub uprawnień do emisji w ramach systemu handlu emisjami gazów cieplarnianych, obliczoną dla gazów cieplarnianych objętych takim środkiem i uwalnianych podczas produkcji towarów;

24)„instalacja” oznacza stacjonarną jednostkę techniczną, w której prowadzony jest proces produkcji;

25)„operator” oznacza każdą osobę, która obsługuje lub kontroluje instalację w państwie trzecim;

26)„krajowa jednostka akredytująca” oznacza krajową jednostkę akredytującą wyznaczoną przez każde państwo członkowskie zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

27)„uprawnienie w ramach EU ETS” oznacza uprawnienie, o którym mowa w art. 3 lit. a) dyrektywy 2003/87/WE, w odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do tej dyrektywy innych niż działalność lotnicza;

28)„emisje pośrednie” oznaczają emisje pochodzące z wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewania i chłodzenia zużywanych w procesach produkcji towarów.

Rozdział II
Obowiązki i prawa upoważnionych zgłaszających towary

Artykuł 4
Przywóz towarów

Towary mogą być przywożone na obszar celny Unii wyłącznie przez zgłaszającego, który został upoważniony przez właściwy organ zgodnie z art. 17 („upoważniony zgłaszający”).

Artykuł 5
Wniosek o udzielenie upoważnienia

1.Każdy zgłaszający, przed przywozem towarów, o których mowa w art. 2, występuje z wnioskiem do właściwego organu w miejscu, w którym ma siedzibę, o udzielenie upoważnienia do przywozu tych towarów na obszar celny Unii.

2.Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, jeżeli zdolności przesyłowe na potrzeby przywozu energii elektrycznej są przydzielane w drodze alokacji zdolności przesyłowych typu explicit, osoba, której przydzielono zdolności przesyłowe na potrzeby przywozu i która dokonuje nominacji tych zdolności na potrzeby przywozu, jest do celów niniejszego rozporządzenia uważana za upoważnionego zgłaszającego w państwie członkowskim, w którym osoba ta zgłasza przywóz energii elektrycznej. Pomiaru przywozu dokonuje się na poszczególnych granicach w okresach nie dłuższych niż jedna godzina i nie jest możliwe odliczenie wywozu lub tranzytu w tej samej godzinie.

3.Wniosek o udzielenie upoważnienia zawiera następujące informacje na temat zgłaszającego, który musi posiadać siedzibę w Unii:

a)imię i nazwisko/nazwę, adresy i dane kontaktowe;

b)numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy („numer EORI”) zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

c)wskazanie głównej działalności gospodarczej prowadzonej w Unii;

d)zaświadczenie organu podatkowego w państwie członkowskim, w którym zgłaszający ma siedzibę, że na deklarującym nie ciąży nieuregulowany nakaz odzyskania krajowych należności podatkowych;

e)oświadczenie, że zgłaszający nie dopuścił się żadnych poważnych naruszeń ani nie dopuszczał się powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego, przepisów podatkowych i przepisów dotyczących nadużyć na rynku w ciągu pięciu lat poprzedzających rok złożenia wniosku, obejmujące również wskazanie, że nie był notowany za poważne przestępstwa związane z jego działalnością gospodarczą;

f)informacje niezbędne do wykazania finansowej i operacyjnej zdolności zgłaszającego do wypełnienia jego obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia oraz, jeżeli właściwy organ podjął taką decyzję na podstawie oceny ryzyka, dokumenty potwierdzające te informacje, takie jak rachunek zysków i strat oraz bilans za maksymalnie trzy ostatnie lata budżetowe, za które zamknięto rozliczenia;

g)szacunkową wartość pieniężną i wielkość przywozu towarów na obszar celny Unii w podziale na rodzaje towarów, w roku kalendarzowym, w którym składany jest wniosek, oraz w następnym roku kalendarzowym;

h)w stosownych przypadkach – imiona i nazwiska oraz dane kontaktowe osób, w imieniu których działa zgłaszający.

4.Wnioskodawca może w każdej chwili wycofać swój wniosek.

5.Upoważniony zgłaszający bezzwłocznie informuje właściwy organ o wszelkich zmianach w informacjach przekazanych zgodnie z ust. 3, zaistniałych po podjęciu decyzji, które to zmiany mogą mieć wpływ na decyzję podjętą na podstawie art. 17 lub na treść upoważnienia zgodnie z art. 17.

6.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych dotyczących standardowego formatu wniosku oraz terminów i procedury, których ma przestrzegać właściwy organ przy rozpatrywaniu wniosków o udzielenie upoważnienia zgodnie z ust. 1, oraz zasad identyfikacji przez właściwy organ zgłaszających przywóz energii elektrycznej. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 6
Deklaracja CBAM

1.Do dnia 31 maja każdego roku każdy upoważniony zgłaszający składa właściwemu organowi deklarację („deklaracja CBAM”) za rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym składana jest deklaracja.

2.Deklaracja CBAM zawiera następujące elementy:

a)całkowitą ilość poszczególnych rodzajów towarów przywiezionych w roku kalendarzowym poprzedzającym rok, w którym składana jest deklaracja, wyrażoną w megawatogodzinach w przypadku energii elektrycznej i w tonach w przypadku innych towarów;

b)całkowitą wielkość emisji wbudowanych, wyrażoną w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na megawatogodzinę energii elektrycznej lub – w przypadku innych towarów – w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na tonę każdego rodzaju towarów, obliczoną zgodnie z art. 7;

c)całkowitą liczbę certyfikatów CBAM – odpowiadającą całkowitej wielkości emisji wbudowanych – które mają zostać przekazane do umorzenia po dokonaniu redukcji z tytułu opłaty za emisję gazów cieplarnianych uiszczonej w państwie pochodzenia zgodnie z art. 9 oraz niezbędnego dostosowania zakresu, w jakim uprawnienia w ramach EU ETS są przydzielane bezpłatnie zgodnie z art. 31.

3.W przypadku gdy towary przywożone są produktami przetworzonymi powstałymi w wyniku procedury uszlachetniania czynnego, o której mowa w art. 256 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, upoważniony zgłaszający zgłasza w deklaracji CBAM całkowitą wielkość emisji wbudowanych związanych z towarami objętymi procedurą uszlachetniania czynnego, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, nawet jeżeli dany produkt przetworzony nie jest wymieniony w tym załączniku.

4.W przypadku gdy towary przywożone są produktami przetworzonymi powstałymi w wyniku procedury uszlachetniania biernego, o której mowa w art. 259 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, upoważniony zgłaszający zgłasza w deklaracji CBAM wyłącznie emisje z procesu przetwarzania przeprowadzonego poza obszarem celnym Unii, pod warunkiem że dany produkt przetworzony jest wymieniony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

5.W przypadku gdy towary przywożone są towarami powracającymi, o których mowa w art. 203 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, upoważniony zgłaszający wykazuje oddzielnie w deklaracji CBAM „zero” w odniesieniu do całkowitej wielkości emisji wbudowanych odpowiadających tym towarom.

6.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych dotyczących standardowego formatu i procedury składania deklaracji CBAM oraz ustaleń dotyczących przekazywania certyfikatów CBAM, o których mowa w ust. 2 lit. c), do umorzenia. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 7
Obliczanie emisji wbudowanych

1.Wielkość emisji wbudowanych związanych z towarami oblicza się zgodnie z metodami przedstawionymi w załączniku III.

2.Wielkość emisji wbudowanych związanych z towarami innymi niż energia elektryczna ustala się na podstawie rzeczywistych emisji zgodnie z metodami przedstawionymi w załączniku III pkt 2 i 3. W przypadku braku możliwości odpowiedniego ustalenia wielkości rzeczywistych emisji wielkość emisji wbudowanych ustala się przez odniesienie do wartości domyślnych zgodnie z metodami opisanymi w załączniku III pkt 4.1.

3.Wielkość emisji wbudowanych związanych z przywożoną energią elektryczną ustala się przez odniesienie do wartości domyślnych zgodnie z metodą określoną w załączniku III pkt 4.2, chyba że upoważniony zgłaszający zdecyduje się ustalić wielkość emisji wbudowanych na podstawie rzeczywistych emisji zgodnie z pkt 5 tego załącznika.

4.Upoważniony zgłaszający prowadzi rejestry informacji wymaganych do obliczenia emisji wbudowanych zgodnie z wymogami określonymi w załączniku IV. Rejestry te muszą być wystarczająco szczegółowe, aby umożliwić weryfikatorom akredytowanym zgodnie z art. 18 zweryfikowanie wielkości emisji wbudowanych zgodnie z art. 8 i załącznikiem V oraz aby umożliwić właściwemu organowi dokonanie przeglądu deklaracji CBAM zgodnie z art. 19 ust. 1.

5.Upoważniony zgłaszający przechowuje te rejestry informacji, o których mowa w ust. 4, w tym sprawozdanie weryfikatora, do końca czwartego roku po roku, w którym złożono lub w którym należało złożyć deklarację CBAM.

6.Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych dotyczących szczegółowych przepisów w odniesieniu do elementów metod obliczeniowych określonych w załączniku III, w tym w zakresie określania granic systemowych procesów produkcji, współczynników emisji, ustalanych dla konkretnych instalacji wartości rzeczywistych emisji i wartości domyślnych oraz ich stosowania w odniesieniu do poszczególnych towarów, a także określania metod zapewnienia wiarygodności danych, na podstawie których ustala się wartości domyślne, w tym poziomu szczegółowości i weryfikacji danych. W stosownych przypadkach akty te przewidują możliwość dostosowania wartości domyślnych do poszczególnych obszarów, regionów lub państw w celu uwzględnienia szczególnych obiektywnych czynników, takich jak geografia, zasoby naturalne, warunki rynkowe, główne źródła energii lub procesy przemysłowe. Podstawę tych aktów wykonawczych stanowią obowiązujące przepisy w zakresie weryfikacji danych dotyczących emisji i działalności w odniesieniu do instalacji objętych dyrektywą 2003/87/WE, w szczególności rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/2067.

7.Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 6, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 8 
Weryfikacja emisji wbudowanych

1.Upoważniony zgłaszający zapewnia, aby całkowita wielkość emisji wbudowanych zadeklarowana w deklaracji CBAM złożonej zgodnie z art. 6 została zweryfikowana przez weryfikatora akredytowanego zgodnie z art. 18 w oparciu o zasady weryfikacji określone w załączniku V.

2.W przypadku emisji wbudowanych związanych z towarami wyprodukowanymi w zarejestrowanych instalacjach w państwie trzecim zgodnie z art. 10 upoważniony zgłaszający może podjąć decyzję o wykorzystaniu zweryfikowanych informacji ujawnionych mu zgodnie z art. 10 ust. 7 w celu wypełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

3.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych dotyczących zasad weryfikacji, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do możliwości odstąpienia od obowiązku wizyty weryfikatora w instalacji, w której produkowane są odnośne towary, oraz obowiązku określenia progów pozwalających stwierdzić, czy nieprawidłowości lub niezgodności są istotne, a także w odniesieniu do dokumentacji uzupełniającej wymaganej do sporządzenia sprawozdania z weryfikacji.

Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 9
Opłata za emisję gazów cieplarnianych uiszczana w państwie pochodzenia

1.W celu uwzględnienia opłaty za emisję gazów cieplarnianych uiszczonej w państwie pochodzenia w odniesieniu do zadeklarowanych emisji wbudowanych upoważniony zgłaszający może wystąpić w swojej deklaracji CBAM o zmniejszenie liczby certyfikatów CBAM, które mają zostać przekazane do umorzenia.

2.Upoważniony zgłaszający prowadzi rejestry dokumentów, poświadczonych przez niezależną osobę, wymaganych do wykazania, że zadeklarowane emisje wbudowane podlegały opłacie za emisję gazów cieplarnianych w państwie pochodzenia towarów, oraz przechowuje dowody faktycznego uiszczenia tej opłaty za emisję gazów cieplarnianych, która nie powinna była podlegać rabatowi eksportowemu ani żadnej innej formie rekompensaty z tytułu wywozu.

3.Upoważniony zgłaszający przechowuje rejestry, o których mowa w ust. 2, do końca czwartego roku po roku, w którym złożono lub w którym należało złożyć deklarację CBAM.

4.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych ustanawiających metodykę obliczania zmniejszenia liczby certyfikatów CBAM, które mają zostać przekazane do umorzenia, w odniesieniu do przeliczania kwoty opłaty za emisję gazów cieplarnianych zapłaconej w walucie obcej na euro po średnim rocznym kursie wymiany zgodnie z ust. 1 oraz w odniesieniu do kwalifikacji niezależnej osoby poświadczającej informacje, jak również elementów dowodu uiszczonej opłaty za emisję gazów cieplarnianych oraz braku stosowania rabatów eksportowych lub innych form rekompensaty z tytułu wywozu, o których mowa w ust. 2. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 10
Rejestracja operatorów i instalacji w państwach trzecich

1.Na wniosek operatora instalacji znajdującej się w państwie trzecim Komisja rejestruje informacje dotyczące tego operatora i jego instalacji w centralnej bazie danych, o której mowa w art. 14 ust. 4.

2.Wniosek o rejestrację, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje, które mają zostać umieszczone w bazie danych po dokonaniu rejestracji:

a)nazwę/imię i nazwisko, adres i dane kontaktowe operatora;

b)położenie każdej instalacji, w tym pełny adres i współrzędne wyrażone jako długość i szerokość geograficzna z dokładnością do sześciu miejsc po przecinku;

c)wskazanie głównej działalności instalacji w państwie trzecim.

3.Komisja powiadamia operatora o rejestracji w bazie danych. Rejestracja jest ważna przez okres pięciu lat od daty powiadomienia o niej operatora instalacji.

4.Operator bezzwłocznie informuje Komisję o wszelkich zmianach w zakresie informacji, o których mowa w ust. 2, zaistniałych po dokonaniu rejestracji, a Komisja aktualizuje odpowiednie informacje.

5.Operator, o którym mowa w ust. 1, jest zobowiązany do:

a)ustalenia wielkości emisji wbudowanych, obliczonych zgodnie z metodami określonymi w załączniku III, w podziale na rodzaje towarów produkowanych w instalacji, o której mowa w ust. 1;

b)zapewnienia, aby emisje wbudowane, o których mowa w lit. a), zostały zweryfikowane zgodnie z zasadami weryfikacji określonymi w załączniku V przez weryfikatora akredytowanego zgodnie z art. 18;

c)przechowywania kopii sprawozdania weryfikatora, a także prowadzenia rejestru informacji wymaganych do obliczenia wielkości emisji wbudowanych związanych z towarami zgodnie z załącznikiem IV przez cztery lata po przeprowadzeniu weryfikacji.

6.Rejestry, o których mowa w ust. 5 lit. c), muszą być wystarczająco szczegółowe, aby umożliwić weryfikację zgodnie z ust. 5 lit. b) oraz aby umożliwić wszelkiemu właściwemu organowi dokonanie, zgodnie z art. 19 ust. 1, przeglądu deklaracji CBAM złożonej przez upoważnionego zgłaszającego, któremu ujawniono odpowiednie informacje zgodnie z ust. 8.

7.Operator instalacji może ujawnić upoważnionemu zgłaszającemu informacje dotyczące weryfikacji emisji wbudowanych, o których mowa w ust. 5. Upoważniony zgłaszający jest uprawniony do skorzystania z ujawnionych mu informacji w celu wypełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 8.

8.Operator może w każdej chwili wystąpić o wyrejestrowanie go z bazy danych.

Rozdział III
Właściwe organy

Artykuł 11
Właściwe organy

1.Każde państwo członkowskie wyznacza właściwy organ do wypełniania obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia i powiadamia o tym fakcie Komisję.

Komisja udostępnia pozostałym państwom członkowskim wykaz wszystkich właściwych organów i publikuje tę informację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.Państwa członkowskie wymagają, aby właściwe organy wymieniały ze sobą wszelkie informacje o podstawowym znaczeniu lub właściwe dla wykonywania ich funkcji i obowiązków.

Artykuł 12
Komisja

Komisja wspiera właściwe organy w wypełnianiu ich obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia i koordynuje ich działania.

Artykuł 13
Tajemnica zawodowa i ujawnianie informacji

Wszelkie informacje uzyskane przez właściwe organy podczas wykonywania przez nie swoich obowiązków, mające z natury charakter poufny lub dostarczone na zasadzie poufności, są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej. Właściwe organy nie ujawniają takich informacji bez wyraźnego pozwolenia osoby lub organu, które ich udzieliły. Informacje te mogą być udostępniane organom celnym, Komisji i Prokuraturze Europejskiej i są przetwarzane zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97.

Artykuł 14
Krajowe rejestry i centralna baza danych

1.Właściwy organ każdego państwa członkowskiego ustanawia krajowy rejestr zgłaszających upoważnionych w danym państwie członkowskim w formie standaryzowanej elektronicznej bazy danych, zawierający dane dotyczące certyfikatów CBAM tych zgłaszających, oraz zapewnia poufność zgodnie z warunkami określonymi w art. 13.

2.Baza danych, o której mowa w ust. 1, zawiera zestawienia wraz z informacjami na temat każdego upoważnionego zgłaszającego, w szczególności:

a)imię i nazwisko/nazwę oraz dane kontaktowe upoważnionego zgłaszającego;

b)numer EORI upoważnionego zgłaszającego;

c)numer rachunku CBAM;

d)liczbę, cenę sprzedaży, datę zakupu, datę umorzenia lub datę odkupu lub datę anulowania przez właściwy organ certyfikatów CBAM w odniesieniu do każdego upoważnionego zgłaszającego.

3.Informacje zawarte w bazie danych, o których mowa w ust. 2, są poufne.

4.Komisja ustanawia publicznie dostępną centralną bazę danych zawierającą imiona i nazwiska/nazwy, adresy i dane kontaktowe operatorów instalacji oraz informacje na temat lokalizacji instalacji w państwach trzecich zgodnie z art. 10 ust. 2. Operator może odmówić publicznego udostępnienia swojego imienia i nazwiska lub swojej nazwy, adresu i danych kontaktowych.

Artykuł 15
Centralny administrator

1.Komisja pełni funkcję centralnego administratora w celu prowadzenia niezależnego dziennika transakcji rejestrującego zakup certyfikatów CBAM, ich posiadanie, umorzenie, odkup i anulowanie oraz zapewnienia koordynacji rejestrów krajowych.

2.Centralny administrator przeprowadza oparte na analizie ryzyka kontrole transakcji zarejestrowanych w rejestrach krajowych za pośrednictwem niezależnego dziennika transakcji w celu zapewnienia, aby nie występowały żadne nieprawidłowości w zakresie nabywania, posiadania, umarzania, odkupu i anulowania certyfikatów CBAM.

3.Jeżeli w wyniku kontroli przeprowadzonych na podstawie ust. 2 stwierdzone zostaną nieprawidłowości, Komisja powiadamia zainteresowane państwo lub państwa członkowskie o konieczności przeprowadzenia dalszego dochodzenia w celu wyeliminowania stwierdzonych nieprawidłowości.

Artykuł 16
Rachunki w rejestrach krajowych

1.Właściwy organ nadaje każdemu upoważnionemu zgłaszającemu niepowtarzalny numer rachunku CBAM.

2.Każdy upoważniony zgłaszający uzyskuje dostęp do swojego rachunku w rejestrze.

3.Właściwy organ uruchamia rachunek niezwłocznie po udzieleniu upoważnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1, i powiadamia o tym fakcie upoważnionego zgłaszającego.

4.W przypadku gdy upoważniony zgłaszający zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej lub jego upoważnienie zostało cofnięte, właściwy organ zamyka rachunek tego zgłaszającego.

Artykuł 17
Udzielenie upoważnienia zgłaszającemu

1.Właściwe organy udzielają upoważnienia zgłaszającemu, który złożył wniosek o udzielenie upoważnienia zgodnie z art. 5 ust. 1, o ile spełnione są następujące warunki:

a)zgłaszający nie dopuścił się poważnego naruszenia ani nie dopuszczał się powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego, przepisów podatkowych i przepisów dotyczących nadużyć na rynku, ani też nie był notowany za poważne przestępstwa związane z jego działalnością gospodarczą w ciągu pięciu lat poprzedzających rok złożenia wniosku;

b)zgłaszający wykazuje zdolność finansową i operacyjną do wypełnienia zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia.

2.Jeżeli właściwy organ uzna, że warunki wymienione w ust. 1 nie są spełnione, lub jeżeli wnioskodawca nie przedstawił informacji wymienionych w art. 5 ust. 3, odmawia się udzielenia upoważnienia zgłaszającemu.

3.Jeżeli właściwy organ odmówi udzielenia upoważnienia zgłaszającemu, zgłaszający składający wniosek o udzielenie upoważnienia może, przed wniesieniem odwołania, zgłosić sprzeciw zgodnie z prawem krajowym wobec tej odmowy do właściwego organu, który poleca krajowemu administratorowi, aby otworzył rachunek, albo podtrzymuje odmowę, wydając uzasadnioną decyzję, z zastrzeżeniem wymogów prawa krajowego, które służą zasadnemu celowi zgodnemu z niniejszym rozporządzeniem i są proporcjonalne.

4.Decyzja właściwego organu upoważniająca zgłaszającego zawiera następujące informacje:

a)imię i nazwisko/nazwę oraz adres upoważnionego zgłaszającego;

b)numer EORI upoważnionego zgłaszającego;

c)numer rachunku CBAM.

5.Upoważniony zgłaszający może w każdej chwili wystąpić o cofnięcie swojego upoważnienia.

6.Właściwy organ wymaga przedłożenia gwarancji w celu udzielenia upoważnienia zgłaszającemu zgodnie z ust. 1, jeżeli zgłaszający nie prowadził działalności gospodarczej przez okres dwóch lat obrotowych poprzedzających rok, w którym złożył wniosek zgodnie z art. 5 ust. 1.

Właściwy organ ustala kwotę takiej gwarancji na maksymalną, oszacowaną przez właściwy organ kwotę odpowiadającą wartości certyfikatów CBAM, które upoważniony zgłaszający musi przekazać do umorzenia zgodnie z art. 22.

7.Gwarancja jest składana w formie gwarancji bankowej, płatnej na pierwsze żądanie, przez instytucję finansową prowadzącą działalność w Unii lub w formie innej gwarancji zapewniającej równoważne zabezpieczenie. Jeżeli właściwy organ stwierdzi, że złożona gwarancja nie zapewnia w ogóle pokrycia kwoty zobowiązań w zakresie CBAM lub nie zapewnia już jej pokrycia w sposób pewny lub wystarczający, żąda on od upoważnionego zgłaszającego złożenia dodatkowej gwarancji lub zastąpienia pierwotnej gwarancji nową gwarancją, według własnego wyboru.

8.Właściwy organ zwalnia gwarancję niezwłocznie po dniu 31 maja drugiego roku, w którym upoważniony zgłaszający przekazał do umorzenia certyfikaty CBAM zgodnie z art. 22.

9.Właściwy organ cofa upoważnienie zgłaszającego, który nie spełnia już warunków określonych w ust. 1 lub który nie współpracuje z tym organem.

Artykuł 18
Akredytacja weryfikatorów

1.Każdą osobę akredytowaną na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067 uznaje się za akredytowanego weryfikatora na mocy niniejszego rozporządzenia. 

2.W uzupełnieniu ust. 1 krajowa jednostka akredytująca może, na wniosek, akredytować osobę jako weryfikatora na mocy niniejszego rozporządzenia po sprawdzeniu dokumentacji poświadczającej zdolność tej osoby do stosowania zasad weryfikacji, o których mowa w załączniku V, w celu wykonywania ustanowionych w art. 8, 10 i 38 obowiązków w zakresie kontroli emisji wbudowanych.

3.W odniesieniu do akredytacji, o której mowa w ust. 2, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 28, określających warunki kontroli prowadzonej przez akredytowanych weryfikatorów oraz nadzoru nad nimi, cofnięcia akredytacji oraz wzajemnego uznawania i wzajemnej oceny jednostek akredytujących.

Artykuł 19
Przegląd deklaracji CBAM

1.Właściwy organ może dokonać przeglądu deklaracji CBAM w okresie kończącym się w czwartym roku po roku, w którym należało złożyć daną deklarację. Przegląd może polegać na sprawdzeniu informacji podanych w deklaracji CBAM na podstawie informacji przekazanych przez organy celne zgodnie z art. 25 ust. 2 oraz innych odpowiednich dowodów, a także na podstawie ewentualnego audytu, który zostanie uznany za konieczny, w tym w siedzibie upoważnionego zgłaszającego.

2.W przypadku gdy deklaracja CBAM zgodnie z art. 6 nie została złożona, właściwy organ państwa członkowskiego, w którym upoważniony zgłaszający ma siedzibę, ocenia zobowiązania w zakresie CBAM tego zgłaszającego na podstawie posiadanych informacji i oblicza całkowitą liczbę certyfikatów CBAM należnych najpóźniej do dnia 31 grudnia czwartego roku następującego po roku, w którym należało złożyć deklarację CBAM.

3.Jeżeli właściwy organ ustali, że zadeklarowana liczba certyfikatów CBAM, które mają zostać przekazane do umorzenia, jest nieprawidłowa lub że nie złożono żadnej deklaracji CBAM zgodnie z ust. 2, koryguje on liczbę certyfikatów CBAM należnych od upoważnionego zgłaszającego. Właściwy organ powiadamia upoważnionego zgłaszającego o tej korekcie i wzywa go do przekazania do umorzenia dodatkowych certyfikatów CBAM w terminie jednego miesiąca.

4.Odbiorca powiadomienia, o którym mowa w ust. 3, może złożyć odwołanie od decyzji będącej przedmiotem powiadomienia. Odbiorcy powiadomienia przekazuje się informacje dotyczące procedury stosowanej w przypadku odwołania.

5.Jeżeli liczba certyfikatów CBAM umorzonych przekracza liczbę certyfikatów należnych, właściwy organ niezwłocznie zwraca upoważnionemu zgłaszającemu wartość certyfikatów CBAM umorzonych w nadmiarze, obliczoną według średniej ceny zapłaconej za certyfikaty CBAM przez upoważnionego zgłaszającego w ciągu roku, w którym nastąpił przywóz.

Rozdział IV
Certyfikaty CBAM

Artykuł 20
Sprzedaż certyfikatów CBAM

1.Właściwy organ każdego państwa członkowskiego sprzedaje certyfikaty CBAM zgłaszającym upoważnionym w danym państwie członkowskim po cenie obliczonej zgodnie z art. 21.

2.Właściwy organ zapewnia, aby każdemu certyfikatowi CBAM nadano jednostkowy kod identyfikacyjny w momencie utworzenia certyfikatu, i rejestruje taki jednostkowy kod identyfikacyjny, cenę i datę sprzedaży certyfikatu w krajowym rejestrze na rachunku upoważnionego zgłaszającego dokonującego zakupu tego certyfikatu.

Artykuł 21
Cena certyfikatów CBAM

1.Komisja oblicza cenę certyfikatów CBAM jako średnią cenę cen zamknięcia uprawnień w ramach EU ETS na wspólnej platformie aukcyjnej zgodnie z procedurami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1031/2010 54 w odniesieniu do każdego tygodnia kalendarzowego.

W odniesieniu do tygodni kalendarzowych, w których na wspólnej platformie aukcyjnej nie zaplanowano żadnych aukcji, cena certyfikatów CBAM jest równa średniej cenie cen zamknięcia uprawnień w ramach EU ETS w ostatnim tygodniu, w którym na wspólnej platformie aukcyjnej aukcje odbywały się.

2.Komisja publikuje tę średnią cenę na swojej stronie internetowej w pierwszym dniu roboczym kolejnego tygodnia kalendarzowego, a cenę tę stosuje się od dnia roboczego następującego po pierwszym dniu roboczym kolejnego tygodnia kalendarzowego.

3.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych w celu bardziej szczegółowego określenia metody obliczania średniej ceny certyfikatów CBAM oraz praktycznych ustaleń dotyczących publikacji tej ceny. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Artykuł 22
Przekazanie do umorzenia certyfikatów CBAM

1.Do dnia 31 maja każdego roku upoważniony zgłaszający przekazuje właściwemu organowi do umorzenia certyfikaty CBAM w liczbie odpowiadającej emisjom wbudowanym zadeklarowanym zgodnie z art. 6 ust. 2 lit. c) i zweryfikowanym zgodnie z art. 8 za rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym dokonuje się umorzenia.

2.Do celów ust. 1 upoważniony zgłaszający zapewnia, aby wymagana liczba certyfikatów CBAM była dostępna na jego rachunku w krajowym rejestrze. Ponadto upoważniony zgłaszający zapewnia, aby liczba certyfikatów CBAM na jego rachunku w krajowym rejestrze na koniec każdego kwartału odpowiadała co najmniej 80 % emisji wbudowanych, których wielkość określa się na podstawie wartości domyślnych z zastosowaniem metod określonych w załączniku III, z uwzględnieniem wszystkich towarów przywiezionych przez niego od początku roku kalendarzowego.

3.Jeżeli właściwy organ ustali, że liczba certyfikatów CBAM na rachunku upoważnionego zgłaszającego jest niezgodna z obowiązkami określonymi w ust. 2 zdanie drugie, wówczas organ ten powiadamia upoważnionego zgłaszającego o korekcie i wzywa go do przekazania do umorzenia dodatkowych certyfikatów CBAM w terminie jednego miesiąca.

4.Odbiorca powiadomienia, o którym mowa w ust. 3, może złożyć odwołanie od decyzji będącej przedmiotem powiadomienia. Odbiorcy powiadomienia przekazuje się informacje dotyczące procedury stosowanej w przypadku odwołania.

Artykuł 23
Odkup certyfikatów CBAM

1.Właściwy organ każdego państwa członkowskiego, na wniosek zgłaszającego upoważnionego w danym państwie członkowskim, odkupuje nadwyżkowe certyfikaty CBAM pozostałe na rachunku zgłaszającego w krajowym rejestrze po przekazaniu certyfikatów do umorzenia zgodnie z art. 22. Wniosek o odkup przedstawia się do dnia 30 czerwca każdego roku, w którym certyfikaty CBAM przekazano do umorzenia.

2.Liczbę certyfikatów podlegających odkupowi, o którym mowa w ust. 1, ogranicza się do jednej trzeciej całkowitej liczby certyfikatów CBAM zakupionych przez upoważnionego zgłaszającego w poprzednim roku kalendarzowym.

3.Cena odkupu każdego certyfikatu CBAM jest równa cenie uiszczonej przez upoważnionego zgłaszającego za dany certyfikat w czasie zakupu.

Artykuł 24
Anulowanie certyfikatów CBAM

Do dnia 30 czerwca każdego roku właściwy organ każdego państwa członkowskiego anuluje wszelkie certyfikaty CBAM, które zakupiono w roku przed poprzednim rokiem kalendarzowym i które pozostają w krajowym rejestrze na rachunku zgłaszających upoważnionych w danym państwie członkowskim.

Rozdział V
Zarządzanie towarami na granicy

Artykuł 25
Procedury graniczne przy przywozie towarów

1.Organy celne nie zezwalają na przywóz towarów, o ile zgłaszający nie został upoważniony przez właściwy organ najpóźniej w momencie dopuszczenia towarów do obrotu.

2.Organy celne okresowo przekazują informacje na temat towarów zgłoszonych do celów przywozu – które to informacje obejmują numer EORI i numer rachunku CBAM zgłaszającego, ośmiocyfrowy kod CN towarów, ilość, państwo pochodzenia, datę deklaracji i procedurę celną – właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym zgłaszający został upoważniony.

3.Organy celne przeprowadzają kontrole towarów zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, w tym kontrole ośmiocyfrowego kodu CN, ilości i państwa pochodzenia towarów przywożonych. Komisja uwzględnia ryzyko związane z CBAM przy opracowywaniu wspólnych kryteriów i norm ryzyka na podstawie art. 50 rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

4.Organy celne mogą przekazać zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 informacje poufne uzyskane przez organy celne podczas wykonywania przez nie swoich obowiązków lub dostarczone na zasadzie poufności właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym zgłaszający został upoważniony. Właściwe organy państw członkowskich traktują takie informacje i prowadzą ich wymianę zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 515/97.

5.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych określających informacje, harmonogram i środki przekazywania tych informacji na podstawie ust. 2. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Rozdział VI
Egzekwowanie przepisów

Artykuł 26
Kary

1.Upoważniony zgłaszający, który do dnia 31 maja każdego roku nie przekaże do umorzenia certyfikatów CBAM w liczbie odpowiadającej emisjom wbudowanym związanym z towarami przywiezionymi w poprzednim roku, podlega karze odpowiadającej karze za przekroczenie emisji określonej w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, podwyższonej zgodnie z art. 16 ust. 4 tejże dyrektywy, w roku, w którym dane towary zostały przywiezione, w odniesieniu do każdego certyfikatu CBAM, który upoważniony zgłaszający powinien był przekazać do umorzenia.

2.Każda osoba inna niż upoważniony zgłaszający wprowadzająca towary na obszar celny Unii bez przekazania do umorzenia certyfikatów CBAM zgodnie z niniejszym rozporządzeniem podlega karze, o której mowa w ust. 1, w roku, w którym wprowadzono dane towary, w odniesieniu do każdego certyfikatu CBAM, który taka osoba powinna była przekazać do umorzenia.

3.Uiszczenie kary w żadnym wypadku nie zwalnia upoważnionego zgłaszającego z obowiązku przekazania do umorzenia pozostałych certyfikatów CBAM w danym roku właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym zgłaszający został upoważniony.

4.Jeżeli właściwy organ ustali, że upoważniony zgłaszający nie spełnił obowiązku przekazania do umorzenia certyfikatów CBAM, jak określono w ust. 1, lub że dana osoba wprowadziła towary na obszar celny Unii, jak określono w ust. 2, taki właściwy organ nakłada karę i powiadamia danego upoważnionego zgłaszającego lub, w sytuacji określonej w ust. 2, daną osobę:

a)o tym że właściwy organ uznał, iż ten upoważniony zgłaszający lub ta osoba nie dopełnili obowiązku przekazania do umorzenia certyfikatów CBAM za dany rok;

b)o powodach sformułowania takiego wniosku;

c)o kwocie kary nałożonej na danego upoważnionego zgłaszającego lub daną osobę;

d)o dacie, od której kara zostaje nałożona;

e)o działaniach, które zdaniem właściwego organu dany upoważniony zgłaszający lub dana osoba powinni podjąć, aby wywiązać się z obowiązku określonego w lit. a), w zależności od stanu faktycznego i okoliczności sprawy; oraz

f)o prawie danego upoważnionego zgłaszającego lub danej osoby do odwołania się na podstawie przepisów krajowych.

5.Oprócz kar, o których mowa w ust. 2, państwa członkowskie mogą stosować sankcje administracyjne lub karne za nieprzestrzeganie przepisów dotyczących CBAM zgodnie z przepisami krajowymi. Takie sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 27
Obchodzenie przepisów

1.Komisja podejmuje działanie, na podstawie istotnych i obiektywnych danych, zgodnie z niniejszym artykułem, aby rozwiązać problem praktyk zmierzających do obejścia przepisów niniejszego rozporządzenia.

2.Praktyki zmierzające do obejścia przepisów obejmują sytuacje, w których zmiana struktury handlu związana z towarami objętymi zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia nie ma wystarczającej, należytej przyczyny ani uzasadnienia ekonomicznego poza dążeniem do uniknięcia obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu i polega na zastąpieniu takich towarów produktami nieznacznie zmodyfikowanymi, które nie są uwzględnione w wykazie towarów w załączniku I, ale należą do sektora objętego zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

3.Państwo członkowskie lub każda strona odczuwająca skutki sytuacji opisanych w ust. 2 lub odnosząca korzyści w związku z takimi sytuacjami może powiadomić Komisję, jeżeli – w dwumiesięcznym okresie w porównaniu do analogicznego okresu w poprzednim roku – odnotuje znaczny spadek wielkości przywozu towarów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia i wzrost wielkości przywozu produktów nieznacznie zmodyfikowanych, które nie są uwzględnione w wykazie towarów w załączniku I. Komisja stale monitoruje wszelkie znaczne zmiany struktury handlu towarami i produktami nieznacznie zmodyfikowanymi na szczeblu unijnym.

4.W powiadomieniu, o którym mowa w ust. 3, podaje się uzasadnienie jego złożenia oraz odpowiednie dane i statystyki dotyczące towarów i produktów, o których mowa w ust. 2.

5.Jeżeli Komisja – biorąc pod uwagę odpowiednie dane, sprawozdania i statystyki, w tym przekazane przez organy celne państw członkowskich – ma wystarczające powody, aby sądzić, że w co najmniej jednym państwie członkowskim występują okoliczności, o których mowa w ust. 3, wówczas jest ona upoważniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 28 w celu uzupełnienia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia tak, aby obejmował on produkty nieznacznie zmodyfikowane do celów przeciwdziałania obchodzeniu przepisów.

Rozdział VII
Wykonywanie przekazanych uprawnień i procedura komitetowa

Artykuł 28
Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 2 ust. 10, art. 2 ust. 11, art. 18 ust. 3 i art. 27 ust. 5 powierza się Komisji na czas nieokreślony.

3.Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 2 ust. 10, art. 2 ust. 11, art. 18 ust. 3 i art. 27 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę.

4.Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

5.Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

6.Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

7.Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 2 ust. 10, art. 2 ust. 11, art. 18 ust. 3 i art. 27 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 29
Wykonywanie uprawnień wykonawczych przez Komisję

1.Komisję wspomaga Komitet ds. CBAM. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Rozdział VIII
Sprawozdawczość i przegląd

Artykuł 30
Przegląd i sprawozdawczość prowadzone przez Komisję

1.Komisja gromadzi niezbędne informacje do celów rozszerzenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, tak aby obejmował on emisje pośrednie i towary inne niż towary wymienione w załączniku I, oraz opracowuje metody obliczania emisji wbudowanych na podstawie metod odnoszących się do śladu środowiskowego.

2.Przed zakończeniem okresu przejściowego Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to zawiera w szczególności ocenę możliwości rozszerzenia w przyszłości zakresu emisji wbudowanych o emisje pośrednie i o towary nieobjęte dotąd zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, w przypadku których istnieje ryzyko ucieczki emisji, a także ocenę systemu zarządzania. Sprawozdanie to zawiera również ocenę możliwości rozszerzenia w przyszłości zakresu emisji wbudowanych o emisje związane z usługami transportowymi, a także o towary z dalszych ogniw łańcuch wartości i usługi, w przypadku których w przyszłości może występować ryzyko ucieczki emisji.

3.W stosownych przypadkach sprawozdaniu Komisji towarzyszy wniosek ustawodawczy.

Rozdział IX
Koordynacja z przydzielaniem bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS

Artykuł 31
Przydział bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS a obowiązek przekazania do umorzenia certyfikatów CBAM

1.Certyfikaty CBAM przekazane do umorzenia zgodnie z art. 22 podlegają korekcie odzwierciedlającej stopień, w jakim uprawnienia w ramach EU ETS są przydzielane bezpłatnie zgodnie z art. 10a dyrektywy 2003/87/WE instalacjom służącym do produkcji, na terytorium Unii, towarów wymienionych w załączniku I.

2.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych określających metodę obliczeniową na potrzeby redukcji, o której mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Rozdział X
Przepisy przejściowe

Artykuł 32
Zakres

W okresie przejściowym stosowanym w przypadku niniejszego rozporządzenia mechanizm CBAM stosuje się jako obowiązek sprawozdawczy, jak określono w art. 33–35.

Artykuł 33
Przywóz towarów

1.Zgłaszający przywożący towary musi spełnić obowiązek sprawozdawczy określony w art. 35.

2.Organy celne, najpóźniej w momencie dopuszczania tych towarów do obrotu, informują zgłaszającego o obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

3.Organy celne, za pomocą mechanizmu nadzoru ustanowionego na podstawie art. 56 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, przekazują właściwemu organowi danego państwa członkowskiego przywozu informacje dotyczące towarów przywożonych, w tym produktów przetworzonych powstałych w wyniku procedury uszlachetniania biernego. Takie informacje obejmują numer EORI zgłaszającego, ośmiocyfrowy kod CN, ilość, państwo pochodzenia i zgłaszającego towary, datę deklaracji i procedurę celną.

Artykuł 34
Obowiązek sprawozdawczy w przypadku określonych procedur celnych

1.W odniesieniu do towarów przetworzonych powstałych w wyniku procedury uszlachetniania czynnego, o której mowa w art. 256 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, obowiązek sprawozdawczy, o którym mowa w art. 33 ust. 1, ma zastosowanie do towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, nawet jeżeli dany produkt przetworzony nie jest wymieniony w tym załączniku.

2.Obowiązek sprawozdawczy nie dotyczy przywozu:

a)produktów przetworzonych powstałych w wyniku procedury uszlachetniania biernego, o której mowa w art. 259 rozporządzenia (UE) nr 952/2013;

b)towarów przywożonych kwalifikujących się jako towary powracające zgodnie z art. 203 rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

Artykuł 35
Obowiązek sprawozdawczy

1.Za każdy kwartał w danym roku kalendarzowym każdy zgłaszający przedkłada w ciągu jednego miesiąca po zakończeniu kwartału sprawozdanie („sprawozdanie CBAM”) zawierające informacje na temat towarów przywiezionych w danym kwartale właściwemu organowi państwa członkowskiego przywozu lub, jeżeli towary przywieziono do więcej niż jednego państwa członkowskiego, właściwemu organowi państwa członkowskiego wybranego przez zgłaszającego.

2.Sprawozdanie CBAM zawiera następujące informacje:

a)całkowitą ilość każdego rodzaju towarów, wyrażoną w megawatogodzinach w przypadku energii elektrycznej i w tonach w przypadku innych towarów, określoną dla każdej instalacji wytwarzającej towary w państwie pochodzenia;

b)rzeczywistą całkowitą wielkość emisji wbudowanych, wyrażoną w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na megawatogodzinę energii elektrycznej lub – w przypadku innych towarów – w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na tonę każdego rodzaju towarów, obliczoną zgodnie z metodą określoną w załączniku III;

c)rzeczywistą całkowitą wielkość pośrednich emisji wbudowanych, wyrażoną w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na tonę każdego rodzaju towarów innych niż energia elektryczna, obliczoną zgodnie z metodą określoną w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 6;

d)opłatę za emisję gazów cieplarnianych należną w państwie pochodzenia za emisje wbudowane związane z towarami przywożonymi, która nie podlega rabatowi eksportowemu ani żadnej innej formie rekompensaty z tytułu wywozu.

3.Właściwy organ przekazuje Komisji informacje, o których mowa w ust. 2, najpóźniej w terminie dwóch miesięcy po zakończeniu kwartału objętego sprawozdaniem.

4.Właściwy organ nakłada proporcjonalną i odstraszającą karę na zgłaszających, którzy nie przedłożą sprawozdania CBAM.

5.Jeżeli właściwy organ ustali, że zgłaszający nie spełnił obowiązku przedłożenia sprawozdania CBAM, jak określono w ust. 1, właściwy organ nakłada karę i powiadamia danego zgłaszającego:

a)o tym, że właściwy organ uznał, iż zgłaszający nie dopełnił obowiązku przedłożenia sprawozdania za dany kwartał;

b)o powodach sformułowania takiego wniosku;

c)o kwocie kary nałożonej na zgłaszającego;

d)o dacie, od której kara zostaje nałożona;

e)o działaniach, które zdaniem właściwego organu zgłaszający powinien podjąć, aby wywiązać się z obowiązku określonego w lit. a), w zależności od stanu faktycznego i okoliczności sprawy; oraz

f)o prawie zgłaszającego do odwołania się na podstawie przepisów krajowych.

6.Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych dotyczących informacji zgłaszanych w sprawozdaniu, procedur przekazywania informacji, o których mowa w ust. 3, oraz przeliczania kwoty opłaty za emisję gazów cieplarnianych zapłaconej w walucie obcej na euro po średnim rocznym kursie wymiany. Komisja jest również uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych w celu bardziej szczegółowego określenia niezbędnych elementów metody określonej w załączniku III, w tym w zakresie określania granic systemowych procesów produkcji, współczynników emisji, ustalanych dla konkretnych instalacji wartości rzeczywistych emisji oraz ich odpowiedniego stosowania w odniesieniu do poszczególnych towarów, a także określania metod zapewnienia wiarygodności danych, w tym poziomu szczegółowości i weryfikacji danych. Komisja jest również uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych w celu opracowania metody obliczania pośrednich emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi.

7.Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 29 ust. 2.

Rozdział XI
Przepisy końcowe

Artykuł 36
Wejście w życie

1.Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie [dwudziestego] dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2023 r.

3.Na zasadzie odstępstwa od ust. 2:

a)Art. 32–34 stosuje się do dnia 31 grudnia 2025 r.

b)Art. 35 stosuje się do dnia 28 lutego 2026 r.

c)Art. 5 i 17 stosuje się od dnia 1 września 2025 r.

d)Art. 4, 6, 7, 8, 9, 14, 15, 16, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27 i 31 stosuje się od dnia 1 stycznia 2026 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy

1.2.Obszary polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

1.3.Charakter wniosku/inicjatywy

1.4.Cel(e)

1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

1.6.Okres trwania wniosku/inicjatywy i jego wpływ finansowy

1.7.Planowane tryby zarządzania

2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA

2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości

2.2.System zarządzania i kontroli

2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki

3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

3.2.2.Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

3.2.3.Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

3.2.4.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

3.2.5.Udział osób trzecich w finansowaniu

3.3.Szacunkowy wpływ na dochody

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY 

1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy

1.2.Obszary polityki, których dotyczy wniosek/inicjatywa 

1.3.Wniosek/inicjatywa dotyczy: 

× nowego działania 

◻ nowego działania, będącego następstwem projektu pilotażowego/działania przygotowawczego 55  

◻ przedłużenia bieżącego działania 

◻ połączenia lub przekształcenia co najmniej jednego działania pod kątem innego/nowego działania 

1.4.Cel(e)

1.4.1.Cel(e) ogólny(e)

1.4.2.Cel(e) szczegółowy(e)

1.4.3.Oczekiwane wyniki i wpływ

Należy wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie docelowej.

1.4.4.Wskaźniki dotyczące realizacji celów

Należy wskazać wskaźniki stosowane do monitorowania postępów i osiągnięć.

1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy 

1.5.1.Potrzeby, które należy zaspokoić w perspektywie krótko- lub długoterminowej, w tym szczegółowy terminarz przebiegu realizacji inicjatywy

1.5.2.Wartość dodana z tytułu zaangażowania Unii Europejskiej (może wynikać z różnych czynników, na przykład korzyści koordynacyjnych, pewności prawa, większej efektywności lub komplementarności). Na potrzeby tego punktu „wartość dodaną z tytułu zaangażowania Unii” należy rozumieć jako wartość wynikającą z unijnej interwencji, wykraczającą poza wartość, która zostałaby wytworzona przez same państwa członkowskie.

1.5.3.Główne wnioski wyciągnięte z podobnych działań

1.5.4.Spójność z wieloletnimi ramami finansowymi oraz możliwa synergia z innymi właściwymi instrumentami

1.5.5.Ocena różnych dostępnych możliwości finansowania, w tym zakresu przegrupowania środków

1.6.Czas trwania i wpływ finansowy wniosku/inicjatywy

◻ Ograniczony czas trwania

–◻    Okres trwania wniosku/inicjatywy: od [DD/MM]RRRR r. do [DD/MM]RRRR r.

–◻    Okres trwania wpływu finansowego: od RRRR r. do RRRR r. w odniesieniu do środków na zobowiązania oraz od RRRR r. do RRRR r. w odniesieniu do środków na płatności.

× Nieograniczony czas trwania

–Wprowadzenie w życie z okresem rozruchu od dnia 1 stycznia 2023 r.

–po którym następuje faza operacyjna.

1.7.Planowane tryby zarządzania 57  

✓ Bezpośrednie zarządzanie przez Komisję

–◻ w ramach jej służb, w tym za pośrednictwem jej pracowników w delegaturach Unii;

–◻    przez agencje wykonawcze;

◻ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi

◻ Zarządzanie pośrednie poprzez przekazanie zadań związanych z wykonaniem budżetu:

–◻ państwom trzecim lub organom przez nie wyznaczonym;

–◻ organizacjom międzynarodowym i ich agencjom (należy wyszczególnić);

–◻ EBI oraz Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu;

–◻ organom, o których mowa w art. 70 i 71 rozporządzenia finansowego;

–◻ organom prawa publicznego;

–◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą usługi użyteczności publicznej, o ile zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe;

–◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu państwa członkowskiego, którym powierzono realizację partnerstwa publiczno-prywatnego i które zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe;

–◻ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we właściwym podstawowym akcie prawnym.

–W przypadku wskazania więcej niż jednego trybu należy podać dodatkowe informacje w części „Uwagi”.

Uwagi

2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA 

2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości 

Określić częstotliwość i warunki

2.2.System zarządzania i kontroli 

2.2.1.Uzasadnienie dla systemu zarządzania, mechanizmów finansowania wykonania, warunków płatności i proponowanej strategii kontroli

2.2.2.Informacje dotyczące zidentyfikowanego ryzyka i systemów kontroli wewnętrznej ustanowionych w celu jego ograniczenia

2.2.3.Oszacowanie i uzasadnienie efektywności kosztowej kontroli (relacja kosztów kontroli do wartości zarządzanych funduszy powiązanych) oraz ocena prawdopodobnego ryzyka błędu (przy płatności i przy zamykaniu) 

2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom 

Określić istniejące lub przewidywane środki zapobiegania i ochrony, np. ze strategii zwalczania nadużyć finansowych.

3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY 

3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ 

·Istniejące linie budżetowe

Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych

·Proponowane nowe linie budżetowe

Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych

3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki 

3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki 

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku): Ceny bieżące

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku): Ceny bieżące

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku): Ceny bieżące

3.2.2.Podsumowanie szacunkowego wpływu na środki administracyjne Komisji

–◻    Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych

–×    Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej:

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Potrzeby w zakresie środków na zasoby ludzkie i inne wydatki o charakterze administracyjnym zostaną pokryte z zasobów dyrekcji generalnej już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

3.2.2.1.Szacowane zapotrzebowanie na zasoby ludzkie

–◻    Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich.

–×    Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej:

Wartości szacunkowe należy wyrazić w ekwiwalentach pełnego czasu pracy

XX oznacza odpowiedni obszar polityki lub odpowiedni tytuł w budżecie.

Potrzeby w zakresie zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów dyrekcji generalnej już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

Opis zadań do wykonania:

3.2.3.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi 

✓    Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi.

◻    Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach finansowych.

◻    Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram finansowych 65 .

3.3.Szacunkowy wpływ na dochody 

◻    Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody

✓    Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony poniżej:

 ✓    wpływ na zasoby własne

 ◻    wpływ na dochody inne

◻ Wskazać, czy dochody są przypisane do linii budżetowej po stronie wydatków

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Uwaga: Oczekuje się, że CBAM nie będzie generować przychodów w okresie przejściowym w latach 2023–2025.

W fazie ostatecznej, tj. od 2026 r., roczne przychody CBAM będą zależeć od poziomu stopniowego wycofywania przydziału bezpłatnych uprawnień oraz równoczesnego stopniowego wprowadzania środka granicznego.

Oczekuje się, że w 2030 r. całkowite roczne przychody z tytułu samego środka granicznego wyniosą 2,1 mld EUR, a z dodatkowych środków – 7 mld EUR.

W przypadku wpływu na dochody różne „przeznaczone na określony cel” należy wskazać linie budżetowe po stronie wydatków, które ten wpływ obejmie.

Należy określić metodę obliczania wpływu na dochody.

(1)    Art. 2 ust. 1 lit. a) porozumienia paryskiego.

(2)    Komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. „Europejski Zielony Ład”, COM(2019) 640 final, s.4.

(3)    Komisja przedstawiła wniosek COM(2020) 563 final zmieniający pierwotny wniosek Komisji w sprawie Europejskiego prawa o klimacie, tak aby uwzględniał on zmieniony unijny cel zredukowania emisji o co najmniej 55 % do 2030 r. W dniach 10–11 grudnia 2020 r. Rada Europejska w konkluzjach wyraziła swoje poparcie dla tego zwiększonego celu UE.

(4)    Komunikat Komisji z dnia 17 września 2020 r. „Ambitniejszy cel klimatyczny Europy do 2030 r.” (COM(2020) 562 final: część 1/2).

(5)    Konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej z dnia 11 grudnia 2020 r. (EUCO 22/20 CO EUR 17 CONCL 8).

(6)    Niemiecka prezydencja w Radzie UE (2020), aktualizacja ustalonego na poziomie krajowym wkładu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich.

(7)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 z dnia 30 czerwca 2021 r. ustanawiające ramy na potrzeby osiągnięcia neutralności klimatycznej i zmieniające rozporządzenie (UE) 2018/1999 (Europejskie prawo o klimacie) (Dz.U. L 243 z 9.7.2021, s. 1).

(8)    Program prac Komisji na 2021 r. (COM(2020) 690 final). Wszystkie instrumenty objęte pakietem wymieniono w załączniku I.

(9)    Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2021 r. „W kierunku unijnego mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 zgodnego z zasadami WTO”.

(10)    Komunikat Komisji z dnia 12 maja 2021 r. „Droga do zdrowej planety dla wszystkich” (COM(2021) 400 final).

(11)    Art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(12)    Komunikat Komisji. (2019). „Europejski Zielony Ład” (COM(2019) 640 final), s. 4.

(13)    Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32).

(14)    Art. 4 ust. 3 porozumienia paryskiego.

(15)    [UP: proszę wstawić numer proponowanej zmiany EU ETS, kiedy będzie dostępna]

(16)    Orędzie o stanie Unii wygłoszone przez przewodniczącą Ursulę von der Leyen na sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego w dniu 16 września 2020 r. https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/pl/SPEECH_20_1655

(17)    Art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(18)    Komunikat Komisji (2021) „Droga do zdrowej planety dla wszystkich” (COM(2021) 400 final).

(19)    Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(20)     https://ec.europa.eu/info/law/better-regulation/have-your-say/initiatives/12228-Europejski-Zielony-%C5%81ad-mechanizm-dostosowywania-cen-na-granicach-z-uwzglednieniem-emisji-CO2-_pl

(21)     https://ec.europa.eu/info/law/better-regulation/have-your-say/initiatives/12228-EU-Green-Deal-carbon-border-adjustment-mechanism-_pl  

(22)    [UP: proszę wstawić link do oceny skutków po jej publikacji]

(23)    [UP: proszę wstawić link do badania po jego publikacji]

(24)    [UP: proszę wstawić linki do streszczenia oceny skutków i pozytywnej oceny Rady ds. Kontroli Regulacyjnej po ich opublikowaniu]

(25)    Dz.U. C 326 z 26.10.2012, s. 391.

(26)    Decyzja Rady (UE, Euratom) 2020/2053 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej oraz uchylająca decyzję 2014/335/UE, Euratom (Dz.U. L 424 z 15.12.2020, s. 1).

(27)    Zob. konkluzje Rady Europejskiej, 17–21 lipca 2020 r.

(28)    Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2020 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami oraz w sprawie nowych zasobów własnych, w tym również harmonogramu wprowadzania nowych zasobów własnych (Dz.U. L 433 I z 22.12.2020, s. 28).

(29)    Dz.U. C […] z […], s. […]. [UP: proszę wstawić numer opinii]

(30)    Dz.U. C […] z […], s. […]. [UP: proszę wstawić numer opinii]

(31)    Komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. „Europejski Zielony Ład” (COM(2019) 640 final).

(32)    Komunikat Komisji z dnia 12 maja 2021 r. „Droga do zdrowej planety dla wszystkich” (COM(2021) 400 final).

(33)    Dz.U. L 282 z 19.10.2016, s. 4.

(34)     Rada Unii Europejskiej, ST/14222/1/20/REV1.

(35)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 z dnia 30 czerwca 2021 r. ustanawiające ramy na potrzeby osiągnięcia neutralności klimatycznej i zmieniające rozporządzenie (UE) 2018/1999 (Europejskie prawo o klimacie) (Dz.U. L 243 z 9.7.2021, s. 1).

(36)    IPCC, 2018: Global Warming of 1.5°C. An IPCC Special Report on the impacts of global warming of 1.5°C above pre-industrial levels and related global greenhouse gas emission pathways, in the context of strengthening the global response to the threat of climate change, sustainable development, and efforts to eradicate poverty [Masson-Delmotte, V., P. Zhai, H.-O. Pörtner, D. Roberts, J. Skea, P.R. Shukla, A. Pirani, W. Moufouma-Okia, C. Péan, R. Pidcock, S. Connors, J.B.R. Matthews, Y. Chen, X. Zhou, M.I. Gomis, E. Lonnoy, T. Maycock, M. Tignor, T. Waterfield (red.)].

(37)    Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32).

(38)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 26).

(39)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 1).

(40)    Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Montego Bay, 10 grudnia 1982 r.

(41)    Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(42)    Decyzja delegowana Komisji (UE) 2019/708 z dnia 15 lutego 2019 r. uzupełniająca dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie wskazania sektorów i podsektorów uznanych za narażone na ryzyko ucieczki emisji w okresie 2021–2030 (Dz.U. L 120 z 8.5.2019, s. 2).

(43)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(44)    Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2067 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie weryfikacji danych oraz akredytacji weryfikatorów na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 334 z 31.12.2018, s. 94).

(45)    Decyzja Rady 2006/500/WE z dnia 29 maja 2006 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Traktatu o Wspólnocie Energetycznej (Dz.U. L 198 z 20.7.2006, s. 15).

(46)    Rozporządzenie Komisji (UE) 2015/1222 z dnia 24 lipca 2015 r. ustanawiające wytyczne dotyczące alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi (Dz.U. L 197 z 25.7.2015, s. 24).

(47)    Zalecenie Komisji 2013/179/UE z dnia 9 kwietnia 2013 r. w sprawie stosowania wspólnych metod pomiaru efektywności środowiskowej w cyklu życia produktów i organizacji oraz informowania o niej (Dz.U. L 124 z 4.5.2013, s. 1).

(48)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(49)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 39).

(50)    Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (Dz.U. L 82 z 22.3.1997, s. 1).

(51)    Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1).

(52)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(53)    Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

(54)    Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE (Dz.U. L 302 z 18.11.2010, s. 1).

(55)    O którym mowa w art. 58 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia finansowego.

(56)    Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2020 r. między Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami oraz w sprawie nowych zasobów własnych, w tym również harmonogramu wprowadzania nowych zasobów własnych (Dz.U. L 433 I z 22.12.2020, s. 28).

(57)    Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na następującej stronie: https://myintracomm.ec.europa.eu/budgweb/EN/man/budgmanag/Pages/budgmanag.aspx  

(58)    Środki zróżnicowane/środki niezróżnicowane

(59)    EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu

(60)    Kraje kandydujące oraz w stosownych przypadkach potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich.

(61)    Zgodnie z oficjalną nomenklaturą budżetową.

(62)    Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie realizacji programów lub działań UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.

(63)    CA = personel kontraktowy; LA = personel miejscowy; SNE = oddelegowany ekspert krajowy; INT = personel tymczasowy; JPD = młodszy specjalista w delegaturze.

(64)    W ramach podpułapu na personel zewnętrzny ze środków operacyjnych (dawne linie „BA”).

(65)    Zob. art. 12 i 13 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) 2093/2020 z dnia 17 grudnia 2020 r. określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027.

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 14.7.2021

COM(2021) 564 final

ZAŁĄCZNIKI

do

ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiającego mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2

{SEC(2021) 564 final} - {SWD(2021) 643 final} - {SWD(2021) 644 final} - {SWD(2021) 647 final}

ZAŁĄCZNIK I
Wykaz towarów i gazów cieplarnianych

1.Do celów identyfikacji towarów niniejsze rozporządzenie stosuje się do towarów wymienionych w następujących sektorach, obecnie objętych wymienionymi poniżej kodami Nomenklatury scalonej („CN”) określonymi w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87 ( 1 ).

2.Do celów niniejszego rozporządzenia gazy cieplarniane odnoszące się do towarów zaliczanych do sektorów wymienionych poniżej są wymienione poniżej w odniesieniu do poszczególnych rodzajów towarów.

Cement

Energia elektryczna

Nawozy

Przemysł hutniczy

Aluminium

ZAŁĄCZNIK II
Państwa i terytoria nieobjęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia

1.Część A – Państwa i terytoria nieobjęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do towarów pochodzących z następujących krajów:

–Islandia

–Liechtenstein

–Norwegia

–Szwajcaria

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do towarów pochodzących z następujących terytoriów:

–Büsingen.

–Helgoland

–Livigno

–Ceuta

–Melilla

2.Część B – Państwa i terytoria nieobjęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do przywozu energii elektrycznej na obszar celny Unii

[Obecnie pusta]

ZAŁĄCZNIK III
Metody obliczania emisji wbudowanych

1.Definicje

Do celów niniejszego załącznika i załącznika IV stosuje się następujące definicje:

a)„towary proste” oznaczają towary wytworzone w procesie produkcji wymagającym wyłącznie materiałów wsadowych i paliw o zerowej emisji wbudowanej;

b)„towary złożone” oznaczają towary wymagające wsadu innych towarów prostych w procesie produkcji;

c)„specyficzne emisje wbudowane” oznaczają emisje wbudowane z jednej tony towarów, wyrażone w tonach emisji ekwiwalentu dwutlenku węgla na tonę towarów;

d)„współczynnik emisji CO2” oznacza średnią ważoną intensywności emisji CO2 z wytwarzania energii elektrycznej z paliw kopalnych na danym obszarze geograficznym. Współczynnik emisji CO2 to wynik podziału danych o emisji CO2 sektora energetycznego przez produkcję energii elektrycznej brutto opartą na paliwach kopalnych. Jest wyrażony w tonach CO2 na megawatogodzinę;

e)„umowa zakupu energii elektrycznej” oznacza umowę, na podstawie której dana osoba zgadza się na zakup energii elektrycznej bezpośrednio od producenta energii elektrycznej;

f)„operator systemu przesyłowego” oznacza operatora zdefiniowanego w art. 2 pkt 35 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 ( 2 ).

2.Ustalenie wielkości rzeczywistych bezpośrednich emisji wbudowanych w przypadku towarów prostych

W celu ustalenia wielkości specyficznych rzeczywistych emisji wbudowanych związanych z towarami prostymi produkowanymi w danej instalacji uwzględnia się wyłącznie emisje bezpośrednie. W tym celu stosuje się następujący wzór:

gdzie SEEg to specyficzne emisje wbudowane z towarów g, wyrażone w tonach ekwiwalentu CO2 na tonę, AttrEmg to przypisane emisje z towarów g, a ALg to poziom działalności związany z tymi towarami. Poziom działalności to ilość towarów wyprodukowanych w danym okresie sprawozdawczym w danej instalacji.

„Przypisane emisje” oznaczają część bezpośrednich emisji z instalacji w okresie sprawozdawczym, która jest spowodowana procesem produkcji, w wyniku którego powstają towary g, przy zastosowaniu granic systemu danego procesu określonych w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 7 ust. 6. Przypisane emisje oblicza się za pomocą następującego wzoru:

gdzie DirEm to bezpośrednie emisje wynikające z procesu produkcji, wyrażone w tonach ekwiwalentu CO2, w granicach systemu, o których mowa w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 7 ust. 6.

3.Ustalenie wielkości rzeczywistych bezpośrednich emisji wbudowanych w przypadku towarów złożonych

W celu ustalenia wielkości specyficznych rzeczywistych emisji wbudowanych związanych z towarami złożonymi produkowanymi w danej instalacji uwzględnia się wyłącznie emisje bezpośrednie. W tym przypadku stosuje się następujący wzór:

gdzie AttrEmg to przypisane emisje z towarów g, a ALg to poziom działalności związany z tymi towarami, przy czym poziom działalności oznacza ilość towarów wyprodukowanych w okresie sprawozdawczym w danej instalacji, natomiast EEInpMat to emisje wbudowane z materiałów wsadowych (prekursorów) wykorzystanych w procesie produkcji. Uwzględnia się wyłącznie materiały wsadowe wymienione jako istotne dla granic systemu procesu produkcji, jak określono w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 7 ust. 6. Odpowiednie EEInpMat oblicza się w następujący sposób:

gdzie Mi to masa materiału wsadowego i wykorzystanego w procesie produkcji, a SEEi to jego specyficzne emisje wbudowane w odniesieniu do materiału wsadowego. W przypadku SEEi operator instalacji stosuje wartość emisji z instalacji, w której wyprodukowano materiał wsadowy, pod warunkiem że można odpowiednio zmierzyć dane dotyczące tej instalacji.

4.Ustalenie wartości domyślnych, o których mowa w art. 7 ust. 2 i 3

Jeżeli rzeczywiste dane z monitorowania odnoszące się do emisji bezpośrednich zgodnie z pkt 2 i 3 nie mogą zostać odpowiednio zapewnione, stosuje się wartość domyślną.

Do celów ustalenia wartości domyślnych, przy określaniu wielkości emisji wbudowanych stosuje się wyłącznie wartości rzeczywiste. W przypadku braku rzeczywistych danych można stosować wartości z literatury. Komisja opublikuje wytyczne dotyczące podejścia przyjętego w celu dokonania korekty w odniesieniu do gazów odlotowych lub gazów cieplarnianych wykorzystanych jako materiał wsadowy w procesie przed zebraniem danych wymaganych do ustalenia odpowiednich wartości domyślnych w odniesieniu do poszczególnych rodzajów towarów wymienionych w załączniku I. Wartości domyślne ustala się w oparciu o najlepsze dostępne dane. Są one okresowo weryfikowane w drodze aktów wykonawczych na podstawie najbardziej aktualnych i wiarygodnych informacji, w tym na podstawie informacji dostarczonych przez państwo trzecie lub grupę państw trzecich.

4.1.Wartości domyślne, o których mowa w art. 7 ust. 2

Jeżeli upoważniony zgłaszający nie może odpowiednio ustalić rzeczywistych emisji, stosuje się wartości domyślne. Wartości te ustala się na poziomie średniej intensywności emisji dla każdego państwa wywozu i dla każdego z towarów wymienionych w załączniku I innych niż energia elektryczna, powiększonej o narzut, którego wysokość należy określić w aktach wykonawczych do niniejszego rozporządzenia. Jeżeli dla danego rodzaju towarów nie można zastosować wiarygodnych danych dotyczących państwa wywozu, wartości domyślne opierają się na średniej intensywności emisji z 10 % instalacji UE o najgorszych wynikach w odniesieniu do tego rodzaju towarów.

4.2.Wartości domyślne dla przywożonej energii elektrycznej, o których mowa w art. 7 ust. 3

Wartości domyślne dla przywożonej energii elektrycznej ustala się na podstawie konkretnych wartości domyślnych dla państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub regionu w państwie trzecim lub, jeżeli wartości te nie są dostępne, na podstawie wartości domyślnych UE dla podobnej produkcji energii elektrycznej w UE zgodnie z pkt 4.2.2.

4.2.1.Szczególne wartości domyślne dla państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub regionu w państwie trzecim

Szczególne wartości domyślne opierają się na najlepszych danych dostępnych Komisji, określających średni współczynnik emisji CO2 wyrażony w tonach CO2 na megawatogodzinę pochodzący ze źródeł ustalających ceny w danym państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie w państwie trzecim.

W przypadku gdy szczególne wartości domyślne zostały ustalone dla państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub regionu w państwie trzecim, a energia elektryczna jest przywożona z innego państwa trzeciego lub innego regionu do danego państwa trzeciego, innej grupy państw trzecich lub regionu w państwie trzecim w celu jej powrotnego wywozu do Unii, nie można zastosować tej samej szczególnej wartości domyślnej.

4.2.2.Alternatywne wartości domyślne

Jeżeli nie ustalono szczególnej wartości domyślnej dla państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub regionu w państwie trzecim, wartość domyślna dla energii elektrycznej odpowiada współczynnikowi emisji CO2 w UE, wyrażonemu w tonach CO2 na megawatogodzinę. Oznacza to średnią ważoną intensywności emisji CO2 związanych z energią elektryczną wytwarzaną z paliw kopalnych w UE. Waga odzwierciedla strukturę produkcji paliw kopalnych w UE. Współczynnik emisji CO2 to wynik podziału danych o emisji CO2 sektora energetycznego przez produkcję energii elektrycznej brutto opartą na paliwach kopalnych w megawatogodzinach.

W przypadku gdy upoważnieni zgłaszający towary pochodzące z państwa trzeciego lub grupy państw trzecich prowadzących znaczącą wymianę energii elektrycznej z UE są w stanie wykazać na podstawie wiarygodnych danych, że średni współczynnik emisji CO2 pochodzący ze źródeł ustalających ceny w tym państwie trzecim lub tej grupie państw trzecich jest niższy niż w UE lub niższy niż szczególna wartość domyślna, dla tego państwa lub grupy państw ustanawia się alternatywną wartość domyślną opartą na tym średnim współczynniku emisji ekwiwalentu CO2.

W przypadku gdy alternatywne wartości domyślne zostały ustalone dla państwa trzeciego lub regionu w państwie trzecim lub grupy państw trzecich lub regionów w państwach trzecich, a energia elektryczna jest przywożona z innego państwa trzeciego lub z innego regionu w państwie trzecim bądź innej grupy państw trzecich lub regionów w państwach trzecich do państwa trzeciego podlegającego alternatywnej wartości domyślnej, nie można stosować tej samej alternatywnej wartości domyślnej.

5.Warunki stosowania rzeczywistych emisji wbudowanych związanych z energią elektryczną

Upoważniony zgłaszający może wymagać zastosowania rzeczywistych emisji wbudowanych zamiast wartości domyślnych do celów obliczeń, o których mowa w art. 7 ust. 3, jeżeli spełnione są wszystkie następujące kryteria:

a)upoważniony zgłaszający zawarł umowę zakupu energii elektrycznej z producentem energii elektrycznej mającym siedzibę w państwie trzecim na ilość energii elektrycznej, która jest równoważna ilości, w odniesieniu do której wystąpiono o zastosowanie wartości szczególnej;

b)instalacja wytwarzająca energię elektryczną jest bezpośrednio podłączona do systemu przesyłowego UE albo można wykazać, że w momencie wywozu nie doszło do fizycznego przeciążenia sieci w żadnym punkcie sieci między tą instalacją a systemem przesyłowym UE;

c)ilość energii elektrycznej równoważna ilości energii elektrycznej, w odniesieniu do której wystąpiono o zastosowanie rzeczywistych emisji wbudowanych, została ściśle przypisana do przydzielonej przepustowości połączeń wzajemnych przez wszystkich odpowiedzialnych operatorów systemów przesyłowych w państwie pochodzenia, państwie przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, w każdym państwie trzecim tranzytu, a przypisana przepustowość i produkcja energii elektrycznej przez instalację, o której mowa w lit. b), odnoszą się do tego samego okresu, który nie może być dłuższy niż jedna godzina;

d)spełnienie powyższych kryteriów zatwierdził akredytowany weryfikator. Weryfikator otrzymuje sprawozdania okresowe przygotowywane co najmniej co miesiąc, których celem jest wykazanie, w jaki sposób spełnione są powyższe kryteria.

6.Dostosowanie wartości domyślnych w oparciu o cechy danego regionu

Wartości domyślne mogą być dostosowane do konkretnych obszarów, regionów państw, w których dominują szczególne cechy pod względem obiektywnych czynników, takich jak geografia, zasoby naturalne, warunki rynkowe, koszyk energetyczny lub produkcja przemysłowa. Jeżeli dane dostosowane do tych szczególnych cech lokalnych są dostępne i umożliwiają ustalenie bardziej ukierunkowanych wartości domyślnych, można je stosować zamiast wartości domyślnych opartych na danych dotyczących unijnych instalacji.

Jeżeli zgłaszający towary pochodzące z państwa trzeciego lub grupy państw trzecich mogą wykazać na podstawie wiarygodnych danych, że alternatywne dostosowanie wartości domyślnych dla danego regionu skutkuje uzyskaniem wartości niższych niż wartości domyślne ustalone przez Komisję, można zastosować te pierwsze wartości.

ZAŁĄCZNIK IV
Wymogi dotyczące prowadzenia księgowości w odniesieniu do danych wykorzystywanych do obliczania emisji wbudowanych

1.Minimalny zakres danych, które upoważniony zgłaszający ma przechowywać w odniesieniu do towarów przywożonych:

1.Dane identyfikujące upoważnionego zgłaszającego:

a)imię i nazwisko/nazwa;

b)niepowtarzalny numer identyfikacyjny nadany przez właściwy organ krajowy;

2.Dane dotyczące towarów przywożonych:

a)rodzaj i ilość każdego rodzaju towarów;

b)państwo pochodzenia;

c)rzeczywiste emisje lub wartości domyślne.

2.Minimalny zakres danych, które upoważniony zgłaszający ma przechowywać w odniesieniu do emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi w oparciu o rzeczywiste emisje

W odniesieniu do każdego rodzaju towarów, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, muszą być przechowywane następujące dane dodatkowe:

a)wskazanie instalacji, w której towary zostały wyprodukowane;

b)dane kontaktowe operatora instalacji, w której towary zostały wyprodukowane;

c)sprawozdanie na temat zweryfikowanych emisji obejmujące dane dotyczące emisji wbudowanych związanych z każdym rodzajem zgłoszonych towarów, jak określono w załączniku V;

d)specyficzne emisje wbudowane związane z towarami.

ZAŁĄCZNIK V
Zasady weryfikacji i treść sprawozdania z weryfikacji

1.Zasady weryfikacji

Do weryfikacji, których przeprowadzenie jest wymagane na podstawie art. 8, stosuje się następujące zasady:

a)weryfikatorzy przeprowadzają weryfikacje z zachowaniem zawodowego sceptycyzmu;

b)sprawozdanie na temat wielkości emisji uznaje się za zweryfikowane i odpowiednie do zamierzonego celu jedynie wówczas, gdy weryfikator stwierdzi z wystarczającą pewnością, że sprawozdanie nie zawiera istotnych nieprawidłowości ani istotnych niezgodności w zakresie zasad dotyczących obliczeń określonych w załączniku III;

c)wizyty weryfikatora w instalacjach są obowiązkowe, z wyjątkiem przypadków, gdy spełnione są szczególne kryteria odstąpienia od wizyty w instalacji;

d)w celu ustalenia, czy nieprawidłowości lub niezgodności są istotne, weryfikator stosuje progi określone w aktach wykonawczych przyjętych zgodnie z art. 8.

W przypadku parametrów, dla których nie określono takich progów, weryfikator stosuje ocenę ekspercką, aby stwierdzić, czy nieprawidłowości, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, uzasadnione ich wielkością i charakterem, należy uznać za istotne, tj. czy mogą one wpłynąć na wykorzystanie sprawozdania przez zamierzonych użytkowników, w szczególności właściwe organy krajowe.

2.Treść sprawozdania z weryfikacji

Sprawozdanie z weryfikacji zawiera co najmniej następujące informacje:

a)wskazanie instalacji, w której towary zostały wyprodukowane;

b)dane kontaktowe operatora instalacji, w której towary zostały wyprodukowane;

c)wskazanie odpowiedniego okresu sprawozdawczego;

d)imię i nazwisko oraz dane kontaktowe weryfikatora;

e)numer identyfikacyjny akredytacji, nazwa jednostki akredytującej;

f)datę wizyty w instalacji, w stosownych przypadkach, lub powody nieprzeprowadzenia wizyty w instalacji;

g)ilości każdego rodzaju zgłoszonych towarów wyprodukowanych w okresie sprawozdawczym;

h)wielkość bezpośrednich emisji z instalacji w okresie sprawozdawczym;

i)opis, w jaki sposób emisje z instalacji są przypisywane do różnych rodzajów towarów;

j)dane ilościowe na temat towarów, emisji i przepływów energii elektrycznej niezwiązanych z tymi towarami;

k)w przypadku towarów złożonych:

(i)ilości wykorzystanych materiałów wsadowych (prekursorów);

(ii)specyficzne emisje wbudowane;

(iii)w przypadku zastosowania rzeczywistych emisji: wskazanie instalacji, w której wyprodukowano materiał wsadowy, oraz wielkość rzeczywistych emisji pochodzących z produkcji tego materiału;

l)wnioski z weryfikacji;

m)w stosownych przypadkach – informacje o stwierdzonych i nieskorygowanych istotnych nieprawidłowościach;

n)w stosownych przypadkach – informacje o niezgodnościach z zasadami dotyczącymi obliczania określonymi w załączniku III.

(1)    Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(2)    Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej oraz zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE (Dz.U. L 158 z 14.6.2019, s. 125).